Come into my world, see through my eyes.

Εχθες προτου γυρισω σπιτι μου μετα απο μια ελαφρως κουραστικη μερα, περασα για λιγο απο το σπιτι του Γιωργου για να δωσω απο μια τεραστια αγκαλια στα γατοπαιδια μας. Κλασικα ηταν εκει και ο Αντωνης-πραγματικα εχω αρχισει να πιστευω οτι εχει σταματησει να κοιμαται στο σπιτι του. Ειναι τοσο συχνα στο σπιτι του Γιωργου που σε λιγο οι γονεις του θα τον υιοθετησουν και επισημα και μετα θα πηγαινουν ολοι μαζι τα καλοκαιρια διακοπες με τροχοσπιτο.
(Δεν ξερω γιατι αλλα μου ακουγεται τελειως 50'ss αυτη η ιδεα :ρ)

Οσο λοιπον εγω χαιδευα τον Leonardo και τον Salvador, τα αγορια αγορια μιλαγαν για mundial (sooo boys) και ειλικρινα δεν εχω ιδεα πως κατεληξε εκει η κουβεντα, αλλα καποια στιγμη καταλαβα οτι μιλαγαν για ανθρωπινα ελλατωματα. Ενθουσιαστηκα , το παραδεχομαι, γιαυτο και αποφασισα να συμμετασχω ενεργα στην συζητηση. Και ενω μετα απο ωρα σοβαρης συζητησης, αρχισαμε να κουτσομπολευουμε τους γνωστους μας λεγοντας ποιο ειναι το μεγαλυτερο ελλατωμα τους, ο Αντωνης κατεληξε οτι το χειροτερο ελλατωμα μου ειναι πως αρνουμαι να παραδεχθω οτι εχω ελλατωματα!

Απλα fail δηλαδη γιατι εχω απειρα, αλλα η ελλειψη αυτογνωσιας δεν ηταν ποτε ενα απο αυτα. Γ ια να το αποδειξω λοιπον κατεγραψα μερικα απο αυτα. Για παραδειγμα:
-Νευριαζω πολυ ευκολα και κυριως για πραγματα που δεν εχουν καν σημασια. Ωωωω κυκλοθυμια, μονο εσυ δε θα με εγκαταλειψεις ποτε!
-Γκρινιαζω, αρα ζω. Τοσο πολυ που θα μπορουσε να θεωρηθει αγαπημενο χομπι. Το μυστικο ειναι να μη μου δινετε σημασια οταν γκρινιαζω ' συνηθως γκρινιαζω χωρις ιδιεταιρο λογο.
-Μιλαω πολυ. Παααρα πολυ. (Αυτο ειναι το ιδιο αυθορμητο με την ενταση της φωνης. Οσο και να προσπαθω απλα δε μπορω να εχω τον παραμικρο ελεγχο απανω του :/ )
-Ειμαι πολυ ιδιοτροπη. Σιχαινομαι απιστευτα να φαει καποιος απο το κουταλι μου-τα ποτηρια και τα καλαμακια μου ομως θα μπορουσαν να θεωρηθουν ανετα κοινοχρηστα. Αντιπαθω οσους μου αγγιζουν τα μαλλια. Δεν αντεχω την υπαρξη φαγητου η καπνου μεσα στο δωματιο μου. Δεν μπορω να κοιμηθω αν δεν αγκαλιαζω κατι. Οσοι αποδεχονται τα παραπανω, κερδιζουν αυτοματα μια διαβιου θεση στην καρδια μου.
-Οταν γνωριζω ανθρωπους εχω την εμφυτη ταση να τους αντιπαθω. Φυσικα αυτο στην πορεια αλλαζει, ειδικα αν σκεφτει κανεις οτι απο ολους μου τους φιλους ειναι ελαχιστοι αυτοι που ειχα συμπαθησει εξαρχης. (Και Αντωνη λυπαμαι που στο λεω, αλλα δεν εισαι ενας απο αυτους ;ρ). Αλλα ακομα και αν παραδοξως συμπαθησω καποιον...
-Ειμαι πραγματικα ανικανη να συγκρατησω τα ονοματα (ενιοτε και τα προσωπα) οσων γνωριζω. Αυτο κατα καιρους μου εχει δημιουρησει διαφορα προβληματα.
-Η διακριτικοτητα με αποχαιρετησε οριστικα ελαχιστη λεπτα υστερα απο την στιγμη που ο γιατρος ανακοινωσε στην μητερα μου οτι ειχε αποκτησει ενα υγιεστατο και πανεμορφο κοριτσακι. Με αποτελεσμα μερικες φορες να φερομαι περισσοτερο αποτομα απο οτι θα επρεπε.
-Αν και γενικα ασπαζομαι την τεχικη του "θα το κανω και αυτο την τελευταια στιγμη" εχω παρανοια με το να ξερω εκ το προτερων τι θα κανω την επομενη βδομαδα. Η ακομα καλυτερα τον επομενο μηνα.
-Παρολα αυτα εξακολουθω να πιστευω οτι ειμαι αξιαγαπητη.

Σ.σ.: Η συγκεκριμενη λιστα μπορει να οριστει και ως οδηγος επιβιωσης για τους Μαλκαβιανους που θα αποφασισουν οτι θα συνεχισουν να με εχουν στη ζωη τους ;ρ

P.S: Τελειωσα την εξεταστικη μου σημερα το πρωι. Δεν ξερω πως τα εχω παει και ουτε με νοιαζει. Απλα...Τελειωσα. Ειμαι ενας ευτυχισμενος ανθρωπος.

Ξερεις πως με αγαπας:*

I feel my luck could change

Σημερα ξυπνησα νιωθοντας την αναγκη να μην κανω απολυτως τιποτα. Στην ουσια, αυτο που προσπαθουσα να κανω ηταν να περιορισω στο ελαχιστο το διαβασμα των Κοινωνικων Κινηματων. Ξεκινησα την ημερα μου λοιπον αφιερωνοντας αρκετη ωρα στην NOVA. Ειδα Simpons, Family Guy, Low and Order (απο αυτο ειδα μονο το μισο γιατι με νευριασε η υποθεση), Garfield που ειχα να δω αιωνες και πολυ χαρηκα, μια ταινια που ουτε καν μου αρεσε αλλα βαριομουν να σηκωθω απο τον καναπε οποτε την μισοπαρακολουθαγα διαβαζωντας ταυτοχρονα τους Βεντρου (το 5ο απο τα συνολικα 13 βιβλια του Vampire: The Masquerade) και τελικα αναζητησα παρηγορια στον υπολογιστη μου. Ενω λοιπον μιλαγα με την Ναταλια στο Facebook θυμηθηκα οτι χθες μου ειπε η Γιαννα οτι ειχε κανει νεα αναρτηση στο μπλοκ της. Ενθουσιασμενη ανοιξα νεα καρτελα και μολις φορτωθηκε η σελιδα ειδα οτι μου ειχε δωσει και εμενα βραβειο σε ενα απο τα παιχνιδια που υπαρχουν κατα καιρους στα μπλοκιδια, οπου καποιος αποδιδει ενα βραβειο σε αλλους μπλοκερς για να το δωσουν με την σειρα τους σε ακομα περισσοτερους.




Πρωτα απο ολα λοιπον να ευχαριστω την Γιαννα *ματς ματς ματς* και να τονισω την αγαπη μου για το μπλοκ της, χιχι.
Εγω αποφασισα να το δωσω τοσο σε φιλους οσο και σε ανθρωπους μπορει να μην ξερω, μπορει να μην εχω τους αφησει καν ενα εστω και ενα σχολιο, αλλα διαβαζω τα μπλοκ τους καιρο και μου αρεσουν πραγματικα.
Στον Ηλια. Απλα γιατι ειναι ο Ηλιας και ξερω οτι θα μου αρεσε οτι και αν εγραφε :)
Στον Κομφουκιο γιατι γραφει για ενδιαφεροντα πραγματα με απιστευτα ξεκουραστο τροπο . Και επισης γιατι ειναι τοσο ευκολο να ανοιξει συζητηση στα κομμεντς για το θεμα του κειμενου που λατρευω να σχολιαζω στα ποστς του, ωωω ναι!
Στην Λιζα του HarryWorld γιατι η κοπελα εχει πιασει το νοημα της ζωης. Οι λεπτομερειες εχουν σημασια :)
Στην Κοννι, επισης απο το HW, γιατι τα αυτοσαρκαστικα της ποστς με κανουν και γελαω. Και τα σοβαρα ποστς της με κανουν να θυμαμαι πως ειναι να εισαι 16 και να μην εχεις ιδεα τι θες απ τη ζωη.
Στην Λενα, γιατι περιγραφει τον μικροκοσμο της με τοσο εξυπνο τροπο που σε κανει να χαμογελας.
Στην Cinderella, που αν και πιθανοτατα δε το ξερει γιατι εχω να κομμενταρω χρονια, με φιλοξενει πολυ συχνα στον καναπε της.
Στον Λευτερακο, γιατι τα ποστς του ειναι τοσο συνηδειτοποιημενα που πραγματικα χαιρεσαι να τα διαβαζεις.
Και τελος, στην Εκατη που αδικα ελπιζω οτι θα συνεχισει τις αναρτησεις, αλλα οσες εχει ειναι τοσο χαραχτηριστικες της που μου θυμιζουν γιατι ενω την αντιπαθουσα μετα την αγαπησα :ρ

Σταματαω εδω γιατι αν συνεχιζα θα εμπαιναν γυρω στα 100 ακομα-λατρευω να διαβαζω μπλοκ!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα δυο τελευταια χρονια χρονια ελεγα οτι η ζωη μετα το φιναλε του Lost δε θα εχει νοημα. Οκ, για πλακα το ελεγα αλλα υπηρχαν στιγμες που το πιστευα.
Ενα μηνα λοιπον μετα το τελος της λατρεμενης μου σειρας, διαπιστωνω οτι ενω τοσα χρονια δεν εβλεπα συστηματικα αλλες σειρες για να μην μου αποσπανε χρονο απο αλλα πραγματα, πλεον εχω καταφερει ακριβως το αντιθετο.
Μεσα σε 4 βδομαδες εχω δει:

-Τις πεντε seasons του How I met Your Mother, το οποιο ειναι απίστευτα, απιστευτα, απιστευταα -wait for it- υπεροχο! Αγαπαμε Barney!
-Tην πεμπτη season του House M.D που ειχα αφησει στην μεση περσυ-συντομα θα προχωρησω στην 6η.
-Οσα επεισοδια του Hellsing εχουν καταδεχτει να κυκλοφορησουν- μονο λατρεια ηταν το εβδομο. Εκλαιγα απο την αρχη ως το τελος.
-Τα τρια πρωτα επεισοδια του Glee, που ολοι λενε οτι ειναι καταπληκτικο αλλα θα αποφασισω αν μου αρεσει αφου δω μερικα ακομα.
Και εχω σημειωσει στα προσεχως το Flash Forward, γιατι μπορει να δω το trailer του 5 φορες την ημερα στην NOVA και θα το βλεπω απορροφημενη και τις 5 φορες. Εχω τρομερα τεραστιες προσδοκιες απο αυτην την σειρα.

Παραλληλα με τις σειρες βρηκα χρονο για τα εξης συγκλονιστικα (or not) πραγματα:
-Πηγα Γερμανια για πεντε ημερες που ηταν απο τις πιο ομορφες ημερες που μπορω να θυμηθω. <3 style="color: rgb(0, 153, 0);">Ελενη.
-Διαβασα απειρες λεπτομερειες για την ιστορια της δημιουργιας του Διαδικτυου για να καταφερω να περασω το μαθημα του Κυβερνοχωρου.
-Εντυπωσιαστηκα απο τους πληροφορικαριους φιλους μου που θεωρουν ενδιαφεροντες τις εν λογω λεπτομερειες. Εκεινοι εντυπωσιαστηκαν που διαβαζα 3 μερες τις εξισου απειρες πληροφοριες για την βια στις πρωταρχικες μορφες κοινωνιας χωρις να παραπονεθω.
-Συνηδειτοποιησα οτι εξακολουθω να χαμογελαω χωρις λογο οταν μυριζω δυο συγκεκριμενες κολονιες. <3 style="color: rgb(0, 153, 0);">Women's Murder Club, οποτε μπορω πλεον να το δωσω στον Ηλια με μεγαλη μου χαρα
-Με αφορμη την φραση "οσο ασχημα και αν ειναι τα πραγματα στον κοσμο, we still have sugar" σε μια συζητηση μας, αποφασισαμε με την Ελενη και τον Αντωνη να ιδρυσουμε τους Α.Ζ. (Ναι, Ανωνυμοι Ζαχαρομανεις σημαινει)
-Απορησα με το γιατι πεθαινουν παντα οι αγαπημενοι μου χαραχτηρες στις ταινιες/βιβλια/σειρες.
-Κατα τη διαρκεια μιας "δεν ξερω τι θελω να κανω" βολτας με τον Γιωργο πηγαμε στο Alloy και θυμηθηκαμε γιατι αγαπαμε αυτο το μερος.

Οχι και ασχημα αν λαβω υποψη το οτι εχω περασει παρα πολλες ωρες διαβαζοντας για την εξεταστικη :ρ


Ξερεις πως με αγαπας:*