Ανανεωμενο το μπλοκιδιο. Νεα εμφανιση, νεος τιτλος... Μμμμμμ (οοοοοοκ :ρ)
Ηθελα μια αλλαγη. Χωρις ιδιεταιρο λογο, δεν ενιωθα την δραματικη αναγκη να αλλαξω σελιδα στην ζωη μου or something. Απλα λατρευω τις μικρες, ασημαντες αλλαγες που σε κρατουν σε εγρηγορση ωστε να μη βαριεσαι. Γιατι εχω κ την κακη συνηθεια να βαριεμαι ευκολα ;ρ
Και o νεος τιτλος απλα περιγραφει κατι που συζηταγαμε πριν μερικους μηνες με τον Γιωργο. Ολα τα πραγματα που κανουμε, απ το να δουμε μια ταινια η το να βγουμε εξω, εως το να ασχολουμαστε με καποιο χομπι, ολα τα κανουμε για να "σκοτωσουμε" ευχαριστα την ωρα μας, μεχρι να κανουμε κατι αναγκαιο. Και διαλεγουμε ανθρωπους να την περασουμε μαζι τους ακριβως γιατι μας κανουν να νιωθουμε καλα.
Δε ξερω αν βγαζει νοημα, ημασταν ελαφρως ζαλισμενοι απο υπερβολικη καταποση κοκκινου κρασιου οταν το λεγαμε κ δε θυμαμαι ολες τις λεπτομερειες :ρ
Απλα στο μυαλο μου την εχω συνδιασει με αυτη τη κουβεντα τη συγκεκριμενη φραση γιαυτο κ μου αρεσει πολυ ;ρ
Τωρα, υπαρχουν πολλα πραγματα που εχουν γινει το τελευταιο διαστημα και αξιζουν αναφορα.
Και δε θα πω τιποτα για κανενα απο αυτα.
Προσεχως θα γινει κ αυτο.
Definitely... Maybe.
Αλλαγη σχεδιου, θα πω ενα μονο απο ολα αυτα τα σημαντικα γεγονοντα :ρ
Σημερα ολοκληρωσαμε με τον Παυλο το εικοστο τριτο κεφαλαιο του Beside You In Time.!
*Ενα δακρυ συγκινησης αργοκυλα στο μαγουλο μου*
Νιωθω σαν τον αγαπημενο μου Thompson που προσπαθουσε επι πεντε χρονια να τελειωσει το Habibi κ το καταφερε πριν λιγες βδομαδες!
Στελνω νοερες, νυσταγμενες αγκαλιες
Ξερεις πως με αγαπας :*
Show me how you do it, and I am promise you I 'll run away with you...
Blankets, γνωστο και ως το πιο αγαπημενο μου graphic novel σε ολοκληρο τον κοσμο <3
Τετάρτη, Οκτωβρίου 20, 2010
Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010
Angel of Music, guide and guardian! Grant to me your glory!
Xθες ηταν μια ατελειωτη, ατελειωτη, ατελειωωωωτη μερα. Μετα απο ενα εξαωρο δουλειας, πηγα στην Αγαθα για μεσημεριανο φαγητο. Και αφου φαγαμε φτιαξαμε απο μια αξιοσεβαστου μεγεθους κουπα ζεστη σοκολατα και αραξαμε στο κρεβατι της βλεποντας επεισοδια του How I Met Your Mother( Σ.τ.Ρ.: αυτο ηταν, σε ολα τα μελλοντικα ποστ θα αναφερεται ως H.I.M.Y.M., απλα εχω σιχαθει να γραφω ολοκληρο τον τιτλο σε καθε νεα αναρτηση :ρ) αγκαλια με τα μπισκοτα. Και μετα ηρθε ο Παυλος και γυρισαμε στην δουλεια να με βοηθησει να κολλησουμε αυτοκολλητα με το τηλ του καταστηματος σε 3500(!) φυλλαδια της εταιρειας, ο καλος μου. Και απλα φυγαμε απο εκει στις 22.40, για το ονομα της Σιφ!!!
Ενταξει, δεν ηταν τοσο τραγικα οσο ακουγεται. Ειχαμε ανοικτο τον υπολογιστη και μιλαγαμε και ηταν πολυ ωραια. Και ακουγαμε μουσικη. Ολο το απογευμα.
Και σημερα, στις 6.30 το πρωι που εφυγα απ το σπιτι μεσα στη βροχη, νυσταζοντας, χωρις να χω πιει καφε, η πρωτη μου κινηση ηταν να ανοιξω οχι την ομπρελα-αφου ετσι κ αλλις ποτε δεν κραταω ανοικτες ομπρελες οταν βρεχει- αλλα το mp3 μου. Και αργοτερα στην Diverso που καταφυγαμε με την Τζοτζο για αυτον τον πολυποθητο καφε, παρατωντας το μαθημα, καθομασταν και ακουγαμε τραγουδια του Φοιβου. Και οταν πηγαμε στα Jumbo μαζι με τον Ηλια κ την Μαρια να παρουμε ενα αρκουδακι στην Νατασα, κ εγω επεμεινα να παμε στους διαδρομους με τα σχολικα για να παρω τετραδιο για τα γερμανικα, εριξα στο καλαθι κατι συνδετηρες που τους διακοσμουσαν οι μουσικες νοτες, ενθουσιασμενη μαζι τους.
Ακομα και τωρα που καθομαι και γραφω, μου κρατανε παρεα οι Arctic Monkeys.
Και απλα σκεφτομαι ποσο σημαντικη ειναι η μουσικη στη ζωη μου. Συνηθως το ξεχναω. Γιατι παντα ημουν περισσοτερο ενθουσιασμενη με τις ταινιες, κ τα comics, και τα βιβλια, και τα fanfictions, και τις περιεργες, αστειες συζητησεις που εχω κατα καιρους με τους φιλους μου, που απλα δε προσεχω οτι η μουσικη ειναι συνεχεια και αυτη καπου εκει γυρω. Οτι δε μπορω να κανω τιποτα χωρις να εχω ανοικτο το ραδιοφωνο η το windows media player, οτι ακομα κ οταν βλεπω μια ταινια δινω μεγαλη σημασια στο soundtrack της.
Ποια ακριβως μουσικη ομως? Γιατι σιγουρα δεν ειμαι απ τους ανθρωπους που "ακουνε τα παντα, αληθεια σου λεω!". Για την ακριβεια, απλα αντιπαθω αυτην την εκφραση. Μου φαινεται αδιανοητο. Εχω την κακια συνηθεια να πιστευω πραγματικα οτι η μουσικη που ακους κ οι ταινιες που βλεπεις και τα βιβλια που διαβαζεις δεν υπαρχουν απλα για να γεμισεις ευχαριστα τον χρονο σου. Οτι ουσιαστικα μπορουν να φανερωσουν πολλα, μικρα πραγματα για τον χαραχτηρα σου.
Ισως γιατι την θεωρω αρρηκτα δεμενη με τα συναισθηματα. Aν ενα τραγουδι με κανει να νιωσω κατι εντονο, τοτε θα το αγαπησω χωρις να με νοιαζει η τεχνικη δομη του, ουτε ποσο περιπλοκη ειναι η μελωδια του, ουτε αν εχει ψαγμενους sτιχους. Και αυτο μπορει να μου το προκαλεσουν σχετικως διαφορετικα ειδη μουσικης ως να σημειο, αλλα σε καμια περιπτωση δε μπορω να καταλαβω πως γινεται να σε συγκινουν δυο εκ διαμετρου αντιθετα μουσικα ειδη.
Αλλα πραγματικα με ξαφνιαζει το ποσο μπορει να σε επηρεασει ενα τραγουδι. Η ενταση των συναισθηματων που μπορει να σου μεταδωσει, η ηρεμια που σου χαριζει το να ακους ενα αγαπημενο τραγουδι οταν εισαι ταραμενος. Και το ποσα μπορεις να συνδεσεις με την μουσικη. Καταστασεις, κουβεντες, ανθρωπους, στιγμες... Και ακουγοντας την, να τα ξαναζεις ολα απ την αρχη.
The power of music, you see.
Kαι οταν τα λογια απλα δε μπορουν να περιγραψουν τιποτα παραπανω...
Ξερεις πως με αγαπας:*
Ενταξει, δεν ηταν τοσο τραγικα οσο ακουγεται. Ειχαμε ανοικτο τον υπολογιστη και μιλαγαμε και ηταν πολυ ωραια. Και ακουγαμε μουσικη. Ολο το απογευμα.
Και σημερα, στις 6.30 το πρωι που εφυγα απ το σπιτι μεσα στη βροχη, νυσταζοντας, χωρις να χω πιει καφε, η πρωτη μου κινηση ηταν να ανοιξω οχι την ομπρελα-αφου ετσι κ αλλις ποτε δεν κραταω ανοικτες ομπρελες οταν βρεχει- αλλα το mp3 μου. Και αργοτερα στην Diverso που καταφυγαμε με την Τζοτζο για αυτον τον πολυποθητο καφε, παρατωντας το μαθημα, καθομασταν και ακουγαμε τραγουδια του Φοιβου. Και οταν πηγαμε στα Jumbo μαζι με τον Ηλια κ την Μαρια να παρουμε ενα αρκουδακι στην Νατασα, κ εγω επεμεινα να παμε στους διαδρομους με τα σχολικα για να παρω τετραδιο για τα γερμανικα, εριξα στο καλαθι κατι συνδετηρες που τους διακοσμουσαν οι μουσικες νοτες, ενθουσιασμενη μαζι τους.
Ακομα και τωρα που καθομαι και γραφω, μου κρατανε παρεα οι Arctic Monkeys.
Και απλα σκεφτομαι ποσο σημαντικη ειναι η μουσικη στη ζωη μου. Συνηθως το ξεχναω. Γιατι παντα ημουν περισσοτερο ενθουσιασμενη με τις ταινιες, κ τα comics, και τα βιβλια, και τα fanfictions, και τις περιεργες, αστειες συζητησεις που εχω κατα καιρους με τους φιλους μου, που απλα δε προσεχω οτι η μουσικη ειναι συνεχεια και αυτη καπου εκει γυρω. Οτι δε μπορω να κανω τιποτα χωρις να εχω ανοικτο το ραδιοφωνο η το windows media player, οτι ακομα κ οταν βλεπω μια ταινια δινω μεγαλη σημασια στο soundtrack της.
Ποια ακριβως μουσικη ομως? Γιατι σιγουρα δεν ειμαι απ τους ανθρωπους που "ακουνε τα παντα, αληθεια σου λεω!". Για την ακριβεια, απλα αντιπαθω αυτην την εκφραση. Μου φαινεται αδιανοητο. Εχω την κακια συνηθεια να πιστευω πραγματικα οτι η μουσικη που ακους κ οι ταινιες που βλεπεις και τα βιβλια που διαβαζεις δεν υπαρχουν απλα για να γεμισεις ευχαριστα τον χρονο σου. Οτι ουσιαστικα μπορουν να φανερωσουν πολλα, μικρα πραγματα για τον χαραχτηρα σου.
Ισως γιατι την θεωρω αρρηκτα δεμενη με τα συναισθηματα. Aν ενα τραγουδι με κανει να νιωσω κατι εντονο, τοτε θα το αγαπησω χωρις να με νοιαζει η τεχνικη δομη του, ουτε ποσο περιπλοκη ειναι η μελωδια του, ουτε αν εχει ψαγμενους sτιχους. Και αυτο μπορει να μου το προκαλεσουν σχετικως διαφορετικα ειδη μουσικης ως να σημειο, αλλα σε καμια περιπτωση δε μπορω να καταλαβω πως γινεται να σε συγκινουν δυο εκ διαμετρου αντιθετα μουσικα ειδη.
Αλλα πραγματικα με ξαφνιαζει το ποσο μπορει να σε επηρεασει ενα τραγουδι. Η ενταση των συναισθηματων που μπορει να σου μεταδωσει, η ηρεμια που σου χαριζει το να ακους ενα αγαπημενο τραγουδι οταν εισαι ταραμενος. Και το ποσα μπορεις να συνδεσεις με την μουσικη. Καταστασεις, κουβεντες, ανθρωπους, στιγμες... Και ακουγοντας την, να τα ξαναζεις ολα απ την αρχη.
The power of music, you see.
Kαι οταν τα λογια απλα δε μπορουν να περιγραψουν τιποτα παραπανω...
Ξερεις πως με αγαπας:*
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)