"Αν υπαρχει ενα πραγμα που δεν αντεχω, ειναι οι δηθεν ανθρωποι."
Αυτη τη φραση, διατυπωμενη με πολλους διαφορετικους τροπους, την εχω ακουσει/διαβασει/ισως ακομα και πει στο παρελθον οταν ημουν μικρη και τρομαχτικα λιγοτερο ωριμη απο οτι τωρα.
Γιατι τωρα καθε φορα που την αντικριζω, απλα χαμογελαω ειρωνικα. Γιατι συνηθως την αναφερουν οι "εναλλακτικοι" νεοι, που ακουνε "ψαγμενη" μουσικη και που βλεπουν περιεργες ταινιες και που εχουν διαβασει τρια βιβλια του Φρουντ, οποτε θεωρουν οτι εχουν καθε δικαιωμα να θεωρουν δηθεν οσους εχουν διαβασει...εχμ... μονο ενα βιβλιο του.
Πραγματικα δε καταλαβαινω γιατι καποιοι ανθρωποι νιωθουν την αναγκη να αυτοχαραχτηριστουν "εναλλακτικοι". Εντος εισαγωγικων ξανα, γιατι δεν πιστευω οτι υπαρχει κανενας εναλλακτικος ανθρωπος.
Τους προσφερει αραγε αυτοπεποιθηση? Νιωθουν πολυ cool πιστευοντας οτι ειναι οι μοναδικοι που εχουν διαβασει καποιες θεωριες του Νιτσε, οποτε μπορουν να υποτιμουν οποιους δεν τον εχουν ακουμπησει? Και αληθεια, γιατι ολοι διαβαζουν παντα Νιτσε? Εχει ανακηρυχθει ο γαματος φιλοσοφος της indie κουλτουρας ενω ας πουμε ο Κοντ, ο Χιουμ, ο Μπασελαρ και ολοι οι υπολοιποι απειροι φιλοσοφοι που υπαρχουν ειναι λιγοτερο αξιοι αναφορας? Μμμμ οκ....
Και εστω αγαπημενε μου "εναλλακτικε" φιλε, οτι εχεις διαβασει οντως φιλοσοφια. Και εχεις δει ταινιες και σειρες που δεν απευθυνονται στο συνολο του πληθυσμου. Και ακους μουσικη που δεν παιζεται στα ραδιοφωνα. Και εχεις συλλογη βινυλιων. Και θεωρεις οτι η Αγγλια ειναι η πιο φανταστικοαπιθανη χωρα που υπαρχει.
Και λοιπον?
Το ιδιο κανουν και χιλιαδες αλλοι ανθρωποι στον κοσμο. Γιατι πιστευεις οτι εισαι ξεχωριστος απο αυτους? Και ακομα χειροτερα, τι σε κανει να πιστευεις οτι εχεις το δικαιωμα να κρινεις καποιον που δεν ασχολειται με τα πραγματα που σου αρεσουν ως ανεγκεφαλο και οσους αρχιζουν τωρα να ασχολουνται με αυτα δηθεν ανθρωπους! Πραγμα που ειναι ακομα πιο ηλιθιο, γιατι και εσυ καποια στιγμη στην πορεια της ζωης σου αρχισες να ακους "ψαγμενες" μελωδιες, δε μεγαλωσες με τα τραγουδια των Coldplay/Radiohead/White Stripes/etc/etc να σε νανουριζουν τα βραδια ενω εσυ κοιταγες γαληνια τα κρεμαστα αστερακια πανω απο την κουνια σου. Οποτε, πραγματικα... ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ?
Εγω προσωπικα αν εβλεπα μια σειρα για παρα πολλα χρονια και ξαφνικα την μαθαινε περισσοτερος κοσμος, θα χαιρομουν που θα ειχα και αλλους ανθρωπους να την σχολιαζουμε παρεα, δε θα αρχιζα να γκρινιαζω οτι εγινε mainstream.
Βασικα αυτη τη στιγμη κανω αυτο που σιχαινομαι περισσοτερο. Κρινω οσους πιστευουν οτι ειναι "εναλλακτικοι" για το οτι κρινουν τους "δηθεν" ανθρωπους. To παραδεχομαι, I' m weak ;ρ
Απλα ειλικρινα πιστευω οτι κανενας δεν εχει το δικαιωμα να κρινει τους αλλους. Αλλο να λες οτι δε σου αρεσει εσενα ενα ειδος μουσικης, και αλλο να θεωρεις τον εαυτο σου ανωτερο επειδη ακους αυτην που εσυ και μονο εσυ θεωρεις "σωστη" μουσικη. Λες και υπαρχει σωστο η λαθος στην τεχνη. Πφ
Οποτε, επειδη κακα τα ψεματα, δεν ειμαι μονο εγω αδυναμος χαραχτηρας και ολοι κατα καιρους εχουμε υποπεσει στο σφαλμα του να επικρινουμε τους γυρω μας, ας προσπαθησουμε να το σταματησουμε αυτο. Κανενας μας δεν ειναι ανωτερος απο καποιον αλλον, γιατι ολοι ειμαστε τελειως διαφορετικοι. Και αυτο ειναι το συναρπαστικο με τους ανθρωπους, το πως δυο τελειως διαφορετικοι χαραχτηρες αλληλεπιδρουν. Δε θες καποιους ανθρωπους στη ζωη σου? Δε σου τους επιβαλλει κανεις,. εχεις καθε δικαιωμα να τους αγνοησεις. Δεν εχεις ομως το δικαιωμα να τους υποτιμησεις.
Επισης, κανενας μας δεν γνωριζει πραγματικα τους γυρω του. Σιγουρα τους φιλους μας και την οικογενεια μας τους γνωριζουμε σε εναν αρκετα μεγαλο βαθμο. Αλλα ουσιαστικα ποτε ενας ανθρωπος οσο δεμενος και αν ειναι με καποιον δε θα καταφερει να αντιληφθει πληρως τον τροπο λειτουργιας του μυαλου του, τις φοβιες και τα συναισθηματα που κραταει μονο για τον εαυτο του, κ για να επανελθω στο αρχικο μερος του ποστ, το τι ακριβως σκεφτεται οταν ακουει ενα τραγουδι η οταν βλεπει μια ταινια.
Και απο την στιγμη που δε το ξερουμε και ουτε θα το μαθουμε ποτε, γιατι να μπουμε στη διαδικασια να το κρινουμε? :/
Woh, αυτο και αν ηταν ασυναρτητο ξεσπασμα. Και ειλικρινα δεν εχω ιδεα απο που προεκυψε. Μερικες φορες με ξαφνιαζει οχι οτι δε ξερω τους αλλους αλλα το οτι δε θα καταφερω να μαθω ποτε τον εαυτο μου ;ρ
Oh well... Yποθετω οτι φταιει η διαρκης εξελιξη που υπαρχει στον καθεναν μας, οποτε ετσι δε θα με βαρεθω ποτε ;ρ
Μεχρι λοιπον να σταματησω να προσποιουμαι οτι διαβαζω συνεχεια (;ρ) κ να ξαναγραψω...
Ξερεις πως με αγαπας:*
Αυτη τη φραση, διατυπωμενη με πολλους διαφορετικους τροπους, την εχω ακουσει/διαβασει/ισως ακομα και πει στο παρελθον οταν ημουν μικρη και τρομαχτικα λιγοτερο ωριμη απο οτι τωρα.
Γιατι τωρα καθε φορα που την αντικριζω, απλα χαμογελαω ειρωνικα. Γιατι συνηθως την αναφερουν οι "εναλλακτικοι" νεοι, που ακουνε "ψαγμενη" μουσικη και που βλεπουν περιεργες ταινιες και που εχουν διαβασει τρια βιβλια του Φρουντ, οποτε θεωρουν οτι εχουν καθε δικαιωμα να θεωρουν δηθεν οσους εχουν διαβασει...εχμ... μονο ενα βιβλιο του.
Πραγματικα δε καταλαβαινω γιατι καποιοι ανθρωποι νιωθουν την αναγκη να αυτοχαραχτηριστουν "εναλλακτικοι". Εντος εισαγωγικων ξανα, γιατι δεν πιστευω οτι υπαρχει κανενας εναλλακτικος ανθρωπος.
Τους προσφερει αραγε αυτοπεποιθηση? Νιωθουν πολυ cool πιστευοντας οτι ειναι οι μοναδικοι που εχουν διαβασει καποιες θεωριες του Νιτσε, οποτε μπορουν να υποτιμουν οποιους δεν τον εχουν ακουμπησει? Και αληθεια, γιατι ολοι διαβαζουν παντα Νιτσε? Εχει ανακηρυχθει ο γαματος φιλοσοφος της indie κουλτουρας ενω ας πουμε ο Κοντ, ο Χιουμ, ο Μπασελαρ και ολοι οι υπολοιποι απειροι φιλοσοφοι που υπαρχουν ειναι λιγοτερο αξιοι αναφορας? Μμμμ οκ....
Και εστω αγαπημενε μου "εναλλακτικε" φιλε, οτι εχεις διαβασει οντως φιλοσοφια. Και εχεις δει ταινιες και σειρες που δεν απευθυνονται στο συνολο του πληθυσμου. Και ακους μουσικη που δεν παιζεται στα ραδιοφωνα. Και εχεις συλλογη βινυλιων. Και θεωρεις οτι η Αγγλια ειναι η πιο φανταστικοαπιθανη χωρα που υπαρχει.
Και λοιπον?
Το ιδιο κανουν και χιλιαδες αλλοι ανθρωποι στον κοσμο. Γιατι πιστευεις οτι εισαι ξεχωριστος απο αυτους? Και ακομα χειροτερα, τι σε κανει να πιστευεις οτι εχεις το δικαιωμα να κρινεις καποιον που δεν ασχολειται με τα πραγματα που σου αρεσουν ως ανεγκεφαλο και οσους αρχιζουν τωρα να ασχολουνται με αυτα δηθεν ανθρωπους! Πραγμα που ειναι ακομα πιο ηλιθιο, γιατι και εσυ καποια στιγμη στην πορεια της ζωης σου αρχισες να ακους "ψαγμενες" μελωδιες, δε μεγαλωσες με τα τραγουδια των Coldplay/Radiohead/White Stripes/etc/etc να σε νανουριζουν τα βραδια ενω εσυ κοιταγες γαληνια τα κρεμαστα αστερακια πανω απο την κουνια σου. Οποτε, πραγματικα... ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ?
Εγω προσωπικα αν εβλεπα μια σειρα για παρα πολλα χρονια και ξαφνικα την μαθαινε περισσοτερος κοσμος, θα χαιρομουν που θα ειχα και αλλους ανθρωπους να την σχολιαζουμε παρεα, δε θα αρχιζα να γκρινιαζω οτι εγινε mainstream.
Βασικα αυτη τη στιγμη κανω αυτο που σιχαινομαι περισσοτερο. Κρινω οσους πιστευουν οτι ειναι "εναλλακτικοι" για το οτι κρινουν τους "δηθεν" ανθρωπους. To παραδεχομαι, I' m weak ;ρ
Απλα ειλικρινα πιστευω οτι κανενας δεν εχει το δικαιωμα να κρινει τους αλλους. Αλλο να λες οτι δε σου αρεσει εσενα ενα ειδος μουσικης, και αλλο να θεωρεις τον εαυτο σου ανωτερο επειδη ακους αυτην που εσυ και μονο εσυ θεωρεις "σωστη" μουσικη. Λες και υπαρχει σωστο η λαθος στην τεχνη. Πφ
Οποτε, επειδη κακα τα ψεματα, δεν ειμαι μονο εγω αδυναμος χαραχτηρας και ολοι κατα καιρους εχουμε υποπεσει στο σφαλμα του να επικρινουμε τους γυρω μας, ας προσπαθησουμε να το σταματησουμε αυτο. Κανενας μας δεν ειναι ανωτερος απο καποιον αλλον, γιατι ολοι ειμαστε τελειως διαφορετικοι. Και αυτο ειναι το συναρπαστικο με τους ανθρωπους, το πως δυο τελειως διαφορετικοι χαραχτηρες αλληλεπιδρουν. Δε θες καποιους ανθρωπους στη ζωη σου? Δε σου τους επιβαλλει κανεις,. εχεις καθε δικαιωμα να τους αγνοησεις. Δεν εχεις ομως το δικαιωμα να τους υποτιμησεις.
Επισης, κανενας μας δεν γνωριζει πραγματικα τους γυρω του. Σιγουρα τους φιλους μας και την οικογενεια μας τους γνωριζουμε σε εναν αρκετα μεγαλο βαθμο. Αλλα ουσιαστικα ποτε ενας ανθρωπος οσο δεμενος και αν ειναι με καποιον δε θα καταφερει να αντιληφθει πληρως τον τροπο λειτουργιας του μυαλου του, τις φοβιες και τα συναισθηματα που κραταει μονο για τον εαυτο του, κ για να επανελθω στο αρχικο μερος του ποστ, το τι ακριβως σκεφτεται οταν ακουει ενα τραγουδι η οταν βλεπει μια ταινια.
Και απο την στιγμη που δε το ξερουμε και ουτε θα το μαθουμε ποτε, γιατι να μπουμε στη διαδικασια να το κρινουμε? :/
Woh, αυτο και αν ηταν ασυναρτητο ξεσπασμα. Και ειλικρινα δεν εχω ιδεα απο που προεκυψε. Μερικες φορες με ξαφνιαζει οχι οτι δε ξερω τους αλλους αλλα το οτι δε θα καταφερω να μαθω ποτε τον εαυτο μου ;ρ
Oh well... Yποθετω οτι φταιει η διαρκης εξελιξη που υπαρχει στον καθεναν μας, οποτε ετσι δε θα με βαρεθω ποτε ;ρ
Μεχρι λοιπον να σταματησω να προσποιουμαι οτι διαβαζω συνεχεια (;ρ) κ να ξαναγραψω...
Ξερεις πως με αγαπας:*
