Το Σάββατο είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν φίλο μου-ανέφερε πως κοίταγε τις παλιές μου φωτογραφίες και του άρεσε που έβλεπε την εξέλιξη μου.
Αλλά... Όπως του απάντησα αυτό δεν είναι εξέλιξη. Δεν είμαι το κορίτσι που ποζάρει συνήθως αμήχανα σε μια φωτογραφία γιατί πολύ απλά δε συμπαθεί τις φωτογραφίες. Εκεί μπορεί ο καθένας να δει τις τολάχιστον 8 διαφορετικές αποχρώσεις του κόκκινου που είχαν μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια τα μαλλιά μου ή μερικά από τα 72 διαφορετικά φορέματα μου (μη με ακούτε όταν λέω ότι δεν έχω τίποτα να φορέσω, έχω περισσότερα φορέματα και από καταστήματα ρούχων) ή τις αλλαγές που έχω κάνει στο στυλ μου (φόραγα ΑΠΕΙΡΑ κοσμήματα όταν ήμουν έφηβη, γιατί με άφηνε η μαμά μου να βγαίνω εξώ από το σπίτι χωρίς να μου εξηγήσει ότι less is more!) ή το πόσο δε μου πήγαιναν τα γυαλιά μυωπίας. Αλλά τη Ρέα δε θα την δει όσο και εάν προσπαθήσει. Οι φωτογραφίες τις περισσότερες φορές είναι γεμάτες ψέματα, είναι αυτό που θέλουμε να δείχνουμε ότι είμαστε και όχι αυτό που είμαστε όντως.
Τη Ρέα θα την δει σε άλλα πράγματα. Θα τη δει στις playlists που έχει στο κινητό της και στα mp3 mixtapes που φτιάχνει στους φίλους της. Θα τη δει στους στίχους που σιγομουρμουράει όταν μαγειρεύει και γράφει στην ετήσια αντζέντα της όταν βαριέται. Θα τη δει στα posts του tumblr που κάνει repost, στα quotes που την συγκινούν και στις ταινίες που την ενθουσιάζουν. Θα την δει εάν κάτσει να ξεφυλλίσει τα βιβλία στις τρεις βιβλιοθήκες της, εάν διαβάσει το Blankets και το Μονόγραμμα. Και φυσικά θα τη δει και εδώ, στα κείμενα που έχει γράψει, σε αυτό το safe place που είχε τότε που ήταν μικρή και ναι, αθώα.
Και θέλω οι φίλοι μου να ξέρουν την πραγματική Ρέα, αυτήν που δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση όταν ήταν στο Λύκειο αλλά πάλεψε πάρα πολύ με τις ανασφάλειες της μέχρι που τις ξεπέρασε και που είναι εδώ και χρόνια απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Οπότε φυσικά και του έδωσα link για το "personal" tag που έχω στο Tumblr γιατί εκεί είναι όλα αυτά.
Και φυσικά δε μπορώ να πω "όχι" σε λίγη δόση νοσταλγίας οπότε ξεκίνησα να το κοιτάζω και εγώ, από το 2012 προς τα μπροστά και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό, κατέληξα εδώ.
Και πέρασα τρεις ημέρες διαβάζοντας παλιά posts στο μπλοκίδιο και δεν νομίζω πως έχω γελάσει τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες.
Ήμασταν τόσο μικρά και σε τόση άγνοια για τον κόσμο γύρω μας, ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να επισκεφθώ μέσω μιας χρονομηχανής ΟΛΟΥΣ μου τους φίλους πριν δέκα χρόνια, να τους χαιδέψω στοργικά το κεφάλι και να τους δώσω ένα χειροποίητο μπισκότο και ένα ποτήρι γάλα. Είναι η εποχή που στο μυαλό μου πλέον έχω ως την "oh sweet summer children" era της ζωής μου. Νιώθω λες και παρακολουθώ σαπουνόπερα, καθόλου περίεργο δε μου φαίνεται που είχαμε προσπαθήσει να φτιάξουμε ένα ταινιάκι αφιερωμένο στα κλισέ του ελληνικού κινηματογράφου. Ήμασταν (ή τουλάχιστον ήμουν!) τόσο drama queens! Μας αγαπάω, αλήθεια μας αγαπώ.
Μα το πιο ωραίο σε αυτό είναι ότι βλέπω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν στις περιπέτειες της εικοσάχρονης Ρέας είναι ακόμα κοντά της τώρα που είναι πλέον σχεδόν τριάντα. Πέρασαν δέκα χρόνια, με κάποιους μας χωρίζουν πολλά, πάρα πολλά, χιλιόμετρα, κάποιοι βρίσκονται σε διαφορετικές χρονικές ζώνες, αλλά παραμένουν my partners in crime.
Τρεις τέσσερις πολύ συγκινητικές συζητήσεις αφού ξεκίνησε το ταξίδι στη χώρα των αναμνήσεων, δηλώνω χαρούμενη. Ήταν υπέροχο που ξαναθυμήθηκα εκείνες τις εποχές. Είναι τα χρόνια -και κυρίως οι άνθρωποι!- που διαμόρφωσαν την Ρέα του σήμερα και είναι γεμάτα με πολύ ωραίες αναμνήσεις.
May we meet again someday but until then...
Ξέρεις πως με αγαπάς :*
Αλλά... Όπως του απάντησα αυτό δεν είναι εξέλιξη. Δεν είμαι το κορίτσι που ποζάρει συνήθως αμήχανα σε μια φωτογραφία γιατί πολύ απλά δε συμπαθεί τις φωτογραφίες. Εκεί μπορεί ο καθένας να δει τις τολάχιστον 8 διαφορετικές αποχρώσεις του κόκκινου που είχαν μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια τα μαλλιά μου ή μερικά από τα 72 διαφορετικά φορέματα μου (μη με ακούτε όταν λέω ότι δεν έχω τίποτα να φορέσω, έχω περισσότερα φορέματα και από καταστήματα ρούχων) ή τις αλλαγές που έχω κάνει στο στυλ μου (φόραγα ΑΠΕΙΡΑ κοσμήματα όταν ήμουν έφηβη, γιατί με άφηνε η μαμά μου να βγαίνω εξώ από το σπίτι χωρίς να μου εξηγήσει ότι less is more!) ή το πόσο δε μου πήγαιναν τα γυαλιά μυωπίας. Αλλά τη Ρέα δε θα την δει όσο και εάν προσπαθήσει. Οι φωτογραφίες τις περισσότερες φορές είναι γεμάτες ψέματα, είναι αυτό που θέλουμε να δείχνουμε ότι είμαστε και όχι αυτό που είμαστε όντως.
Τη Ρέα θα την δει σε άλλα πράγματα. Θα τη δει στις playlists που έχει στο κινητό της και στα mp3 mixtapes που φτιάχνει στους φίλους της. Θα τη δει στους στίχους που σιγομουρμουράει όταν μαγειρεύει και γράφει στην ετήσια αντζέντα της όταν βαριέται. Θα τη δει στα posts του tumblr που κάνει repost, στα quotes που την συγκινούν και στις ταινίες που την ενθουσιάζουν. Θα την δει εάν κάτσει να ξεφυλλίσει τα βιβλία στις τρεις βιβλιοθήκες της, εάν διαβάσει το Blankets και το Μονόγραμμα. Και φυσικά θα τη δει και εδώ, στα κείμενα που έχει γράψει, σε αυτό το safe place που είχε τότε που ήταν μικρή και ναι, αθώα.
Και θέλω οι φίλοι μου να ξέρουν την πραγματική Ρέα, αυτήν που δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση όταν ήταν στο Λύκειο αλλά πάλεψε πάρα πολύ με τις ανασφάλειες της μέχρι που τις ξεπέρασε και που είναι εδώ και χρόνια απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Οπότε φυσικά και του έδωσα link για το "personal" tag που έχω στο Tumblr γιατί εκεί είναι όλα αυτά.
Και φυσικά δε μπορώ να πω "όχι" σε λίγη δόση νοσταλγίας οπότε ξεκίνησα να το κοιτάζω και εγώ, από το 2012 προς τα μπροστά και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό, κατέληξα εδώ.
Και πέρασα τρεις ημέρες διαβάζοντας παλιά posts στο μπλοκίδιο και δεν νομίζω πως έχω γελάσει τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες.
Ήμασταν τόσο μικρά και σε τόση άγνοια για τον κόσμο γύρω μας, ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να επισκεφθώ μέσω μιας χρονομηχανής ΟΛΟΥΣ μου τους φίλους πριν δέκα χρόνια, να τους χαιδέψω στοργικά το κεφάλι και να τους δώσω ένα χειροποίητο μπισκότο και ένα ποτήρι γάλα. Είναι η εποχή που στο μυαλό μου πλέον έχω ως την "oh sweet summer children" era της ζωής μου. Νιώθω λες και παρακολουθώ σαπουνόπερα, καθόλου περίεργο δε μου φαίνεται που είχαμε προσπαθήσει να φτιάξουμε ένα ταινιάκι αφιερωμένο στα κλισέ του ελληνικού κινηματογράφου. Ήμασταν (ή τουλάχιστον ήμουν!) τόσο drama queens! Μας αγαπάω, αλήθεια μας αγαπώ.
Μα το πιο ωραίο σε αυτό είναι ότι βλέπω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν στις περιπέτειες της εικοσάχρονης Ρέας είναι ακόμα κοντά της τώρα που είναι πλέον σχεδόν τριάντα. Πέρασαν δέκα χρόνια, με κάποιους μας χωρίζουν πολλά, πάρα πολλά, χιλιόμετρα, κάποιοι βρίσκονται σε διαφορετικές χρονικές ζώνες, αλλά παραμένουν my partners in crime.
Τρεις τέσσερις πολύ συγκινητικές συζητήσεις αφού ξεκίνησε το ταξίδι στη χώρα των αναμνήσεων, δηλώνω χαρούμενη. Ήταν υπέροχο που ξαναθυμήθηκα εκείνες τις εποχές. Είναι τα χρόνια -και κυρίως οι άνθρωποι!- που διαμόρφωσαν την Ρέα του σήμερα και είναι γεμάτα με πολύ ωραίες αναμνήσεις.
May we meet again someday but until then...
Ξέρεις πως με αγαπάς :*
1 σχόλιο:
We love you!!!
Δημοσίευση σχολίου