We Live Together... We Die Alone

Καλοκαιρι 2006
Οι πανελαδικες εχουν τελειωσει μολις πριν απο τρεις μερες, η ζεστη ειναι αφορητη, τα μαθηματα γενικης παιδειας εχω αποφασισει ηδη οτι δε θα με απασχολησουν ιδιεταιρα και ειμαι ετοιμη να αφοσιωθω στα dvd, το cinema, την μουσικη και τα comics μου. Γιαυτον τον λογο βρισκομαι στο dvdαδικο να κοιταω επιμονα τα ραφια προσπαθωντας να διαλεξω μια απο τις δεκαδες ταινιες που δεν ειχα προλαβει να δω τους τελευταιους μηνες. Ξαφνικα το ματι μου πεφτει στην πρωτη season της σειρας Lost. Θυμαμαι μια συζητηση με τον Saibot που με συμβουλευε να την δω οποσδηποτε γιατι "ειναι απιστευτη σειρα και θα σου αρεσει πολυ" την οποια και φυσικα ειχα αγνοησει εξαιτειας της αφοσιωσης μου στην Λογοτεχνια Κατευθυνσης. Απλωνω το χερι στο πρωτο απο τα πεντε dvd, διαβαζω την περιληψη, κουναω το κεφαλι με αμφιβολια και το αφηνω παλι στο ραφι. Συνεχιζω να ψαχνω για ταινιες, με πολυ λιγοτερο ενδιαφερον ωστοσο. Μιση ωρα αργοτερα, ξαναπαιρνω το dvd απο το ραφι, το κοιταω για μερικα δευτερολεπτα και προχωραω προς το παγκο.

103 Επεισοδια Αργοτερα.
Το Lost ηταν-και παραμενει- ερωτας, και μαλιστα ερωτας απο το πρωτο επεισοδιο. Θυμαμαι χαραχτηριστικα εκεινο το πρωτο καλοκαιρι που το ειχε ανακαλυψει η μιση Αθηνα και καθομασταν με την αδερφη μου μεχρι αργα ξυπνιες παρακολουθωντας τα 45λεπτα επεισοδια και γκρινιαζοντας για την μικρη τους διαρκειας.Και ηταν η πρωτη σειρα που με εκανε να αντιπαθησω με παθος καποιους χαραχτηρες της-μεχρι τοτε ημουν αρκετα διαλλαχτικη με οσους δε μου αρεσαν.
Απο τοτε περασαν τρια χρονια, η πεμπτη season τελειωσε προχθες με ενα δυωρο επεισοδιο και... Τιποτα πλεον δεν ειναι το ιδιο.
Αυτα τα 5 χρονια οι παραγωγοι και οι σεναριογραφοι φροντισαν να παιξουν με πολυ εξυπνο τροπο ενα παιχνιδι με τους fans της σειρας, αναδημιουργοντας συνεχεια την πλοκη της ιστοριας. Δε θελω ουτε να σκεφτομαι ποσα εγκεςφαλικα κυτταρα εχουμε καταστρεψει προσπαθωντας να βρουμε την καταλληλη θεωρια που θα απαντησει στα χιλιαδες ερωτηματα της σειρας, απλα και μονο για να αλλαξει τελειως η υποθεση της σειρας με ενα what-the-fuck επεισοδιο.
Στην πρωτη season, ολα ηταν απλα και ωραια και το παρακολουθουσαμε ως περιπετεια μυστηριου. Και πραγματικα νομιζα οτι ολη η σειρα θα κυλουσε με τις περιπετειες του Jack, της Kate (που τους αντιπαθουσα),του Sawyer και του Locke(που τους αγαπουσα). Ναι, καλα. Στην δευτερh season ανακαλυψαμε την Dharma Initiative με τους περιφημους σταθμους της, και καπου εκει εμφανιστηγκαν και δυο από τους μετεπειτα πιο αγαπημενους μου ηρωες: ο απιστευτα συμπαθητικος Desmond και ο αινιγματικος δολοπλοκος Benjamin Linus, που μετετρεψε την περιπετεια επιβιωσης που βλεπαμε σε εναν πολεμο αναμεσα στους Losties και τους Hostiles, η οπως τους αποκαλουσαν οι επιζησαντες της πτησης, "Οι Αλλοι". Η τριτη season ηταν γεματη δολοπλοκιες, νεους χαραχτηρες (εκει γνωρισαμε και αγαπησαμε την Juliet, σε αυτην εγινε αναφορα για πρωτη φορα στον περιφημο Jacob, απο αυτην αρχισαμε να αναρωτιομαστε για το παρελθον του Richard κλπ.),τον πιο συγκινητικο θανατο της σειρας μεχρι στιγμης, με τον Charlie να θυσιαζεται με αυταπαρνηση για να προειδοποιησει τους φιλους του και ενα finale που μας αφησε να κοιταμε τις οθονες ανικανοι να μιλησουμε απο το σοκ της τελευταιας σκηνης. Η τεταρτη season βρισκει τους Losties χωρισμενους σε δυο ομαδες, νεους χαραχτηρες να εμφανιζονται(personal favorite o Daniel) και την βεβαιοτητα οτι η σειρα εχει εξελιχθει στον πολεμο του Ben με τον Wildmore για το ποιος θα κυριαρχησει στο νησι. Και οσο εμεις πιστευαμε αυτα, οι σεναριογραφοι χαμογελαγαν ικανοποιημενοι καθως μας βομβαρδιζαν με τις χωροχρονικες ιδιεταιροτητες του νησιου και δινοντας μας λογους για να ασχοληθουμε ξανα με την φυσικη του λυκειου οταν διαπιστωσαμε την τεραστια ηλεκτρομαγνητικη ενεργεια του νησιου. Και φυσικα, ξανανατιναξαν τα οσα ξεραμε μεχρι τωρα, μετακινωντας το νησι στον χωροχρονο και στελνοντας εξι απο τους Losties πισω στον πολιτισμο. Και μετα απο 8 μηνες αναμονης, ξεκινησε τον Ιανουαριο η πεμπτη season που αποδεικτηκε εξισου mind burning με τις προηγουμενες. Και φυσικα για ακομα μια φορα μας ανετρεψαν τα παντα και ισως για πρωτη φορα πλεον δε μπορουμε να ειμαστε σιγουρη για το τι θα γινει στη συνεχεια.
Ο Jacob επιτελους εμφανιστηκε, σε μια συγκλονιστικη εναρκτηρια σκηνη οπου μας προετοιμασε για το αναμενομενο: ο πολεμος δεν διεξαγεται τελικα αναμεσα στον Ben και τον Wildmore, αφου αυτοι αποτελουν δυο απλα πιονα στην τεραστια σκακιερα που απο οτι φαινεται τα πιονα της μετακινουν ο Jacob και ο αγνωστων λοιπων στοιχειων συνομιλητης του( αν κ θεωριες τον παρουσιαζουν ως τον Esau της Βιβλου).
Για εμενα το finale ηταν συγκλονιστικο. Με ενοχλησε λιγο που για αλλη μια φορα οι αποφασεις για το τι θα κανουν οι ηρωες επηρεαζονταν απο τα καταπιεσμενα ερωτικα συναισθηματα που τρεφουν ο ενας για τον αλλον, αλλα οκ. Αντικειμενικα και στην πραγματικη ζωη συμβαινει αυτο. Η αποκαλυψη οτι ο Locke ηταν οντως νεκρος και απλα ειχε χρησιμοποιησει τη μορφη του ο αγνωστος της αρχικης σκηνης που καταφερε επιτελους να βρει το "loophole" που χρειαζοταν για να σκοτωσει τον Jacob ηταν μια απο τις wtf σκηνες του επεισοδιου, η φραση του Jacob "They are coming" προτου τον ριξει στη φωτια ο fake Locke εχει δημιουργησει πολλες αποριες σχετικα με το σε ποιους αναφεροταν (λογικα στην Ilana και οσους την ακολουθουσαν), η Juliet δινει πραγματικα τον ορισμο της αγαπης λεγοντας στον Sawyer πως οσο και αν τον αγαπα δε σημαινει απαραιτητα οτι πρεπει να ειναι μαζι και η εικονα του γεματου αιματα Jack μου προσφερε μια μικρη παρηγορια για τον θανατο της Juliet (εχουν σκοτωσει ολους τους αγαπημενους μου χαραχτηρες, ειναι αθλιοι ;ρ).
Και τωρα περιμενουμε. Ο Ιανουαριος αργει ακομα και δυστυχως ο Faraday δεν υπαρχει ωστε να μας μεταφερει στο 2010 αλλα οκ. Αρκει απλα να σκεφτουμε ποσες θεωριες μπορουν να δημιουργηθουν μεσα σε 8 μηνες ;ρ
Που φυσικα θα αποδεικτουν απλα θεωριες. Δεν εχει αδικο ο Παυλος οταν την χαραχτηριζει "μια απο τις πιο εξυπνες σειρες που εχω δει ποτε".
Υπομονη μεχρι τον Ιανουαριο, Lostacholic αδερφια ;)


Ξερεις πως με αγαπας:*

I am gonna start the revolution from my bed.

Επιτελους, βρηκα λιγο χρονο! Τις τελευταιες μερες ημουν πολυ λιγες ωρες στο σπιτι. Για την ακριβεια τις ωρες που κοιμομουν/εκανα μπανιο/ ετρωγα :ρ
Η τελευταια βδομαδα λοιπον ηταν πολυ γεματη. Με ευχαριστες και με δυσαρεστες στιγμες αλλα τις τελευταιες τις αγνοω επιδεικτικα :ρ

Η Αγαθη εφυγε την Κυριακη για την Μυκονο, απο οπου επεστρεψε πριν λιγες ωρες γκρινιαζοντας για το οτι γυρισε πισω στην Αθηνα. Χμ. Βεβαια εγω φροντισα να κρατησω την υποσχεση που της ειχα δωσει πριν φυγει και την επαιρνα τηλεφωνο γυρω στις 3-4 φορες καθημερινα:ρ

Την Τριτη βγηκα για πρωτη φορα με την Κοινωνιολογα που βρηκα σε ενα forum, την Γιαννα. Γενικα την συμπαθουσα ηδη αρκετα γιατι παιζει dnd, ακουει ωραια μουσικη, εκτιμα το γουστο μου στους σκηνοθετες, με αφηνει να γκρινιαζω με τις ωρες και αντιπαθουμε τους ιδιους καθηγητες :ρ Πηγαμε λοιπον στην Diverso μετα απο δικη της προταση (που να ξερε η καημενη οταν θα καθονταν διπλα μας 10 ακομα κοινωνιολογοι που κατα στιγμες γυρνουσαν προς τα εμας και μας μιλουσαν :ρ) και οταν φυγαμε την ειχα συμπαθησει ηδη πολυ περισσοτερο. Ναι, τελικα το οτι ο κοσμος ειναι τοσο μικροσκοπικος δεν ειναι κακο :)
Οταν φυγαμε απο εκει πηγα στα Starbucks οπου ασχοληθηκαμε με σοβαρα ζητηματα! Τα ονειρα της Ηρας :ρ Ναι ακουγεται συγκλονιστικο, το ξερω :ρ Τεσπα εκατσα καμια ωρα και τελικα εφυγα για να παω στη δουλεια, αφου πρωτα πηγα να πληρωσω καταλαθος με τα ζαρια του dnd :p
Στην δουλεια περιμενα οτι θα βαρεθω τραγικααααα πολυ αλλα τελικα ηρθαν και εκατσαν μαζι μου η Σοφια και η Εμμα και η ωρα περασε πολυ γρηγορα. Αυτο ειναι το καλο του να ερχονται οι φιλες σου στη δουλεια σου ;ρ

Την Τεταρτη αποφασισα να ανανεωσω την σχεση μου με το Day Watch οταν το βρηκα στο περιπτερο, και νομιζω οτι τελικα εχει πλακα :ρ
Μετα πηγα στη σχολη να παρακολουθησω το τρομεραααα ενδιαφερον μαθημα της Ποσοτικης Προσεγγισης (η παρακολουθηση του οταν δεν ειναι συστηματικη μπορει να χαραχτηριστει και ως αργη κ βασανιστικη αυτοκτονια :ρ) και οταν τελειωσαμε πηραμε με την Μαρια και την Ιωαννα το 040 για να κατεβουμε στα Starbucks κανοντας στη διαδρομη ξεναγηση στην Μαρια, που τελικα δεν κανει πλακα οταν λεει οτι δεν εχει ιδεα για το πως ειναι το κεντρο της πολης οπου ζει :ρ
Ε, στα Starbucks πρεπει να εμεινα συνολικα κανα 3ωρο και πλεον εχω αρχισει και πιστευω οτι περισσοτερο καθομαι εκει παρα στο σπιτι μου :ρ
Και βασικα οσο μας ανεχονται μαλλον εκει θα μαστε :ρ

Και χμ τωρα καθομαι και απανταω στα χαζα τεστ του facebook και γελαμε με την Ιωαννα σχολιαζοντας τα :ρ
Οποτε θα αφοσιωθω σε αυτα :ρ

(Το εν λογω ποστ ειναι λιγο βαρετο γιατι ειμαι πολυ κουρασμενη για να γραψω τις πραγματικα αστειες/ενδιαφερουσες στιγμες της βδομαδας και σκεφτηκα να πατησω να πατησω cancel για να μην δημοσιευτει ποτε. Αλλα το εγραψα με πολυυυυ κοπο εχοντας ταυτοχρονα ανοικτα 8 παραθυρα του msn και 3 του mojila και λυπαμαι να το σβησω :ρ )

Ξερεις πως με αγαπας :*

Sometimes Around Midnight

And it starts, sometime around midnight.
Or at least that’s when you lose yourself
for a minute or two.
As you stand, under the bar lights.
And the band plays some song
about forgetting yourself for a while.
And the piano’s this melancholy soundtrack to her smile.
And that white dress she’s wearing
you haven’t seen her for a while.

But you know, that she’s watching.
She’s laughing, she’s turning.
She’s holding her tonic like a cross*.
The room’s suddenly spinning.
She walks up and asks how you are.
So you can smell her perfume.
You can see her lying naked in your arms.

And so there’s a change, in your emotions.
And all these memories come rushing
like feral waves to your mind.
Of the curl of your bodies,
like two perfect circles entwined.
And you feel hopeless and homeless
and lost in the haze of the wine.

Then she leaves, with someone you don’t know.
But she makes sure you saw her.
She looks right at you and bolts.
As she walks out the door,
your blood boiling
your stomach in ropes.
Oh and when your friends say,
“What is it? You look like you’ve seen a ghost.”

Then you walk, under the streetlights.
And you’re too drunk to notice,
that everyone is staring at you.
You just don’t care what you look like,
the world is falling around you.

You just have to see her.
You just have to see her.
You just have to see her.
You just have to see her.
You just have to see her.
You know that she’ll break you in two.

Ειναι τραγικο το ποσο ασχημα μπορει να σε κανει να νιωσεις ενα τραγουδι.
Ο ερωτας υποτιθεται οτι ειναι ομορφο συναισθημα. Οταν ομως καταληγεις να νιωθεις περισσοτερη αβεβαιοτητα και θλιψη απο οτι χαρα, ξερεις οτι πρεπει να κανεις κατι για να καταφερεις να νιωσεις καλυτερα. Το ερωτημα ειναι, αξιζει πραγματικα να θυσιασεις κατι που πραγματικα αγαπας πολυ, απλα και μονο με την ελπιδα οτι θα πετυχεις τον στοχο σου?
Μακαρι να μπορουσα να απαντησω σε αυτο.

P.S : Χιλια ευχαριστω στα κοριτσια μου,που με ακουνε υπομονετικα και φροντιζουν να με κανουν να νιωσω καλυτερα. Ειδικα σε οσες αντιμετωπιζουν παρομοια θεματα. Ξερουν ποιες ειναι ;)

Ξερεις πως με αγαπας :*