Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Αν και εχω αναρτησει πριν 2,5 χρονια ολοκληρο το ποιημα... Δεν μπορεσα να αντισταθω στον πειρασμο να ξαναβαλω το συγκεκριμενο αποσπασμα.
Πιστευω οτι το Μονογραμμα ειναι ισως το πιο ερωτικο ελληνικο ποιημα που εχει γραφτει μεχρι στιγμης. Και αυτοι ειναι οι πιο αγαπημενοι μου στιχοι.
Δεν ειχα σκοπο να γραψω τιποτα σημερα. Αλλα διαβασα πριν λιγο το τελευταιο ποστ του Μερλιν και πραγματικα συγκινηθηκα απο τον τροπο που περιγραφει κατι τοσο απλο κ καθημερινο, που ομως καποιες φορες καταληγει τοσο μοναδικα πολυτιμο. Και... Δε ξερω, ενιωσα ξαφνικα να υπερνικαει ο ρομαντισμος μεσα μου. Και ξαναδιαβαζω το Μονογραμμα. Και σκεφτομαι ποσο τυχεροι ειναι οι ανθρωποι που πριν πεθανουν θα ξερουν οτι εχουν ζησει τουλαχιστον μια φορα κατι τοσο δυνατο...
Ξερεις πως με αγαπας:*
7 σχόλια:
Όσο πάω πιο πολύ το αγαπώ αυτό το ποίημα. Μικρή(:Ρ) αδερφή, τελικά μου χεις καλλιεργήσει πολλές ευαισθησίες.
Μουατς και καλησπέρα!
Μολις διαβασα την ανάρτηση...
Δεν εχω να πω κάτι επιπλέον απλά οτι η μεγαλυτερη ευτυχία κρυβεται σε απλές στιγμές τις καθημερινότητας αρκει να τις περνάς με τους σημαντικούς για σένα ανθρωπους...
Καλημερες πολλες
λευτερακο, αυτος ειναι ο ρολος μιας μεγαλης αδερφης, να δημιουργει νεες αγαπες στον μικρο αδερρφο της :ρ
παντως ειναι πραγματικα λατρεμενο το ποιημα ♥
ματς κ σε σενα
(μπουτουγου τωρα ακουω την πηνελοπη κ σε σκεφτομαι :ρ)
δημητρη μου, εχεις δικιο δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο αυτο :)
Πηνελόπη <3 Ευχαριστώ :$$ Άντε έστω, big sis-δε μου κολλάει το μεγάλη αδερφή-τώρα με συγκίνησες πολύ περισσότερο :'(
Επίσης, για τον ρόλο της, καμιά φορά δημιουργεί και ενοχές στον μικρό αδερφό της, ώστε να τον έχει μονίμως δούλο της:Ρ
Αλλά αυτά είναι πράγματα που γίνονται σε άλλες οικογένειες :Ρ
Μουατς<3
εγω δεν ειμαι τετοια μεγαλη αδερφη ρε.
γω αγαπω τον αδερφουλη μου κ θα τον αφησω να κρατησει τον καθρεδικο στην κολωνια ;Ρ
κ επειδη βαρεθηκα τα μουατς κ τα μουτς, παρε αγκαλιτσα αυτη τη φορα ;ρ
Θέλω και τούβλο από τον καθεδρικό, μην ξεχνιόμαστε.
Πφφφ, νιώθω ότι καταστρέφω το ποίημα με τέτοια σχόλια=\
*hug*
αυτο το ποιημα ειναι πρακτικα αδυνατον να καταστραφει....
[κ εξαλλου λάτρευω τα καμμενα σχολια μας ;) ]
Δημοσίευση σχολίου