Σημερα βαριομουν φρικτα και αποφασισα οτι θα ηταν καλη ιδεα να περασω την ωρα μου σερφαροντας στο ιντερνετ, με τον πιο χαζο κ ταυτοχρονα αστειο τροπο που υπαρχει: απαντωντας σε διαφορα τεστ! Οποτε με μεγαλη μου χαρα παραχωρω τα credits αυτου του post στην Εκατη, αφου εκεινη ειχε κανει πρωτη ενα παρομοιο στο δικο της μπλοκ.
Συμφωνα λοιπον με το Blogthings:
Aν ημουν καφες θα ημουν Cappuccino
I am not an easy girl, but i am easy to be with.
Απο τους προσφατους Αμερικανους προεδρους, μοιαζω περισσοτερο στον Bill Clinton-θα παω να αυτοκτονησω αμεσως μολις τελειωσει το ποστ.
Δεν θα ημουν μια οποιαδηποτε ταινια, θα ημουν Indie! Οκ, εδω ομολογω οτι χαρηκα γιατι στα movie matchs μου ειχε το αγαπημενο Garden State
Αν ημουν μαγισσα, εκτος απο το οτι θα ημουν Σλυθεριν, θα ονομαζομουν Maeve
Το γαλλικο μου ονομα ειναι Belle Lafont.
Απο εδω και περα μπορω να συστηνομαι και με το πειρατικο μου ονομα, Bloody Princess of the Reine. Yarrgh!
Αν ημουν υπερκακια ομως θα λεγομουν Red Wolf- και μαλλον με τετοιο ονομα θα εκανα παρεα με τον Jacob.
Αν η αξιοτιμη Jane Austen ειχε σκεφτει να γραψει ενα βιβλιο για την ζωη μου, θα με ονομαζε Miss Susanna Partridge.
Το ονομα με το οποια θα πρωταγωνιστουσα σε μια σαπουνοπερα θα ηταν το Florence Αudrey Corbin, the Fourth. Δηλαδη θα ημασταν ολοκληρη δυναστεια, οποτε κ μονο που σκεφτομαι τις ιντριγκες το ψηνω :ρ
Κανονικα θα επρεπε να σπουδαζω στο Reed College στο Πορτλαντ και οχι να να χανω τον χρονο μου στην Παντειο.
Βεβαια στην πραγματικοτητα ισως να μην επρεπε καν να βρισκομαι στην Γη, αφου καταγομαι απο τον πλανητη Αφροδιτη, οποτε υποθετω οτι δε πειραζει που δεν παρακολουθω τα μαθηματα του Reed.
Ειμαι σχεδον ετοιμη να παντρευτω! Ο.ο
Οποτε ισως αυτο εχει σχεση με το οτι σε δεκα χρονια θα ζω την ζωη των ονειρων μου.
Απο εδω και περα θα πρεπει να ζω τρωγοντας μονο νατσος.
Την επομενη φορα που θα αγορασω μαγιο πρεπει να ψαξω να βρω ενα κιτρινο μπικινι.
Τα γονιδια μου ειναι τελειως λαθος, επρεπε να χα γεννηθει με σπαστα μαλλια και σκουρα μπλε ματια.
Το δαιμονιο μου θα ειχε την μορφη ενος τζαγκουαρ. (Wtf? Tι απεγινε η τιγρης μου? Ο.ο )
Απο ολους τους τροπους πειθους που υπαρχουν, εγω προτιμω την επικληση στο συναισθημα.
Το βασικο μου προσον ειναι το θαρρος...
Αλλα και αυτο το χανω οταν δω αραχνες, αφου εχω τρομερη Αραχνοφοβια.
Ειμαι μονο 40% Καρκινος, οποτε μαλλον πρεπει να σταματησω να διαβαζω το συγκεκριμενο ζωδιο στην Athens Voice.
Ισως θα επρεπε να κανω αιτηση στο Εθνικο Θεατρο, αφου εχω το απαραιτητο ταλεντο για να γινω αξιολογη ηθοποιος.
Μοιαζω στην Σαμανθα του Sex and the City κατα 70%-αυτο καλυτερα να μην το μαθει ο μελοντικος μου συζυγος.
Η αποχρωση του μυαλου μου ειναι μπλε γιαυτο περναω πολυ χρονο με το να σκεφτομαι τους συγγενεις, τους φιλους και την ζωη μου.
Η γιορτη του Αγιου Βαλεντινου ειναι πολυ σημαντικη για εμενα και μου αρεσει να την γιορταζω ακρως ρομαντικα. Wtf?
Αν ειχα γεννηθει με καποια μεταλλαξη δε θα χρειαζοταν να πληρωνω πλεον την ΔΕΗ, αφου θα ελεγχα τον ηλεκτρισμο.
Ειμαι λιακαδα! Αιωνια ελπιζω ;ρ
Απο ολες τις πριγκιπισσες της Dinsney εγω ειμαι η Belle, βρειτε και εσεις τις δικες σας να κανουμε μετα εναν μαραθωνιο των ταινιων μας :ρ
Αν ζουσα στην Ιαπωνια τα Pocky που θα ετρωγα θα ηταν μονο με γευση πρασινου τσαι.
Ειμαι οξυθυμη και ωωω ναι! Σωστα το μαντεψατε, ειμαι και κυνικη!
Τουλαχιστον μπορω να κοιμαμαι ησυχη οτι το σπιτι μου δεν ειναι στοιχιωμενο.
Ειμαι τοσο weird, που εχω καταληξει να πιστευω οτι ειμαι απολυτως φυσιολογικη!
Καπου εκει σταματησα να σημειωνω και τα εκανα just fon fun οποτε καποια στιγμη μπορει να ακολουθησει κ συνεχεια :ρ
Ξερεις πως με αγαπας:*
Show me how you do it, and I am promise you I 'll run away with you...
Blankets, γνωστο και ως το πιο αγαπημενο μου graphic novel σε ολοκληρο τον κοσμο <3
Τετάρτη, Ιουλίου 28, 2010
Τρίτη, Ιουλίου 20, 2010
I don't need your civil war, it feeds the rich while it buries the poor
Αποψε θα ηθελα παρα πολυ να κατσω να γραψω για κατι χαρουμενο και αναλαφρο. Για παραδειγμα για το ποσο τελεια περναει η ωρα σε ενα τεραστιο μαγαζι με παιχνιδια. Για το ποσο ωραια περασα χθες που ειδα επιτελους την Νατασα απο κοντα. Για τα μαλλια μου που ακομα δεν εχω βρει πως να τα στεγνωνω ωστε να μην με εκνευριζουν μετα οι αφελειες. Η κατι εξισου ανουσιο και διασκεδαστικο.
Αλλα δε νιωθω ετσι. Καθομαι μπροστα στον υπολογιστη και διαβαζω τι εγραφε ο ξενος τυπος για την δολοφονια του Γκιολια.
Τον συγκεκριμενο δημοσιογραφο δεν μπορω να ισχυριστω οτι τον συμπαθουσα εως χθες το πρωι. Εξαλλου δεν ηξερα πολλα γιαυτον περα απο τα βασικα: εγραφε ρεπορταζ στιβου σε αθλητικες εφημεριδες, ηταν διευθυντης στο ραδιοφωνο του Πρωτου Θεματος, ηταν αρχισυντακτης του Τριανταφυλοπουλου με τον οποιον τωρα βρισκοταν στα δικαστηρια, μπλα μπλα μπλά. Αδιαφορα γεγονοντα. Ειλικρινα το τελευταιο που με ενδιαφερει ειναι αν ηταν οντως ο ελευθερος, μαχητικος δημοσιογραφος που περιγραφουν σημερα ολοι.
Παραμενει ενας νεος ανθρωπος, μολις 37 χρονων, που δολοφονηθηκε εξω απο το ιδιο του το σπιτι με 13 σφαιρες. Λιγα μολις μετρα μακρια απο τα δωματια στα οποια κοιμοντουσαν το διχρονο αγορακι του και η εγκυος συζυγος του. Ενας ανθρωπος που κανονικα τωρα θα επρεπε να ηταν ζωντανος αλλα σκοτωθηκε με τοσο φρικτο τροπο.
Κουραστηκα, αηδιασα πια αυτην την χωρα. Δεν αντεχω αυτην την αισθηση. Κανονικα θα επρεπε να αγαπω την χωρα μου, ετσι δεν ειναι?
Απο εφηβη ειχα αποφασισει οτι θα εφευγα καποτε απο την Ελλαδα για μονιμη εγκατασταση στο εξωτερικο. Με την λογικη οτι ηθελα τα παιδια μου να μεγαλωσουν σε ενα σωστα οργανωμενο κρατος. Και τωρα ευχομαι πραγματικα το μοναδικο προβλημα αυτης της χωρας να ηταν το συστημα παιδειας. Η της υγειας. Η το οικονομικο. Οτιδηποτε αλλο απο αυτην την πληρη διαλυση που επικρατει. Απο την διαφθορα που υπαρχει παντου.
Τα τελευταια τρια μονο, εχουμε ζησει την δολοφονια ενος δεκαεπταχρονου παιδιου απο αστυνομικο οπλο, σκανδαλα στο Βατοπεδι και φυσικα στην Siemens( αυτα θα τα συζητανε ακομα και τα εγγονια μου αφου για ακομα μια φορα η δικαιοσυνη απεδειξε οτι εχει επιλεκτικη οραση) , ροζ dvd με πρωταγωνιστες πολιτικους, πολιτικους να διοριζουν συγγενεις, φιλους και τους κουμπαρους των συγχωριανων τους στο Δημοσιο με απολυτη φυσικοτητα, οικονομικη κριση που οδηγησαν σε οικονομικα μετρα ανευ προηγουμενου, ολοσχερης διαλυση του ασφαλιστικου συστηματος, τουλαχιστον δυο τρομοκρατικες επιθεσεις που οδηγησαν στον θανατο αστυνομικων, τον θανατο τριων υπαλληλων απο ανευθυνοτητα του ιδιοκτητη της τραπεζας και των "επαναστατων" που της εβαλαν φωτια σε επεισοδια που εγιναν μετα απο πορεια, για υγεια και παιδεια ουτε καν μιλαω γιατι μια ζωη κατεστραμμενες τις θυμαμαι, δηλαδη ασυδοσια, βια, εκμεταλευση, βια, καταχρηση εκουσιας, βια ξανα και ξανα και ξανα και ξανα...
Και φυσικα τα μεσα ενημερωσης να στηνουν το δικο τους πανηγυρακι. Σιχαθηκα να ακουω τους πολιτικους να τσακωνονται στα καναλια, και να κατηγορει ο ενας τον αλλον. Βαρεθηκα να βλεπω τους μεγαλοδημοσιογραφους, οπως τον Πρετεντερη, να προσπαθουν να χειραγωγησουν τον κοσμο. Κουραστηκα, απογοητευτηκα. Νιωθω οτι οσο και να προσπαθουμε δεν υπαρχει πλεον νοημα.
Το ποστ ξεκινησα να το γραφω για να εξωτερικευσω καπως την οργη που αισθανομουν τη στιγμη. Πλεον νιωθω μονο αυτο το κενο που την ακολουθει.
Καπου μεσα μου υπαρχει ακομα μια μικρη ελπιδα, το ξερω. Οπως ξερω οτι μεσα σε δυο, τρεις, το πολυ τεσσερις μηνες θα εχει συμβει παλι κατι που θα με ξανακανει να νιωσω ετσι.
Εως τοτε...Μπορω παντα να κλεινω τα ματια μου και να ονειρευομαι εναν καλυτερο κοσμο. Και μετα να προσπαθω με οποιον τροπο μπορω να τον κανω πραγματικοτητα. Οχι γιατι ειμαι τοσο αφελης ωστε να πιστευω οτι θα αλλαξω την κατασταση μονη μου η εστω μαζι με 1000 ακομα. Απλα για να νιωθω καλα με εμενα.
Ξερεις πως με αγαπας:*
Αλλα δε νιωθω ετσι. Καθομαι μπροστα στον υπολογιστη και διαβαζω τι εγραφε ο ξενος τυπος για την δολοφονια του Γκιολια.
Τον συγκεκριμενο δημοσιογραφο δεν μπορω να ισχυριστω οτι τον συμπαθουσα εως χθες το πρωι. Εξαλλου δεν ηξερα πολλα γιαυτον περα απο τα βασικα: εγραφε ρεπορταζ στιβου σε αθλητικες εφημεριδες, ηταν διευθυντης στο ραδιοφωνο του Πρωτου Θεματος, ηταν αρχισυντακτης του Τριανταφυλοπουλου με τον οποιον τωρα βρισκοταν στα δικαστηρια, μπλα μπλα μπλά. Αδιαφορα γεγονοντα. Ειλικρινα το τελευταιο που με ενδιαφερει ειναι αν ηταν οντως ο ελευθερος, μαχητικος δημοσιογραφος που περιγραφουν σημερα ολοι.
Παραμενει ενας νεος ανθρωπος, μολις 37 χρονων, που δολοφονηθηκε εξω απο το ιδιο του το σπιτι με 13 σφαιρες. Λιγα μολις μετρα μακρια απο τα δωματια στα οποια κοιμοντουσαν το διχρονο αγορακι του και η εγκυος συζυγος του. Ενας ανθρωπος που κανονικα τωρα θα επρεπε να ηταν ζωντανος αλλα σκοτωθηκε με τοσο φρικτο τροπο.
Κουραστηκα, αηδιασα πια αυτην την χωρα. Δεν αντεχω αυτην την αισθηση. Κανονικα θα επρεπε να αγαπω την χωρα μου, ετσι δεν ειναι?
Απο εφηβη ειχα αποφασισει οτι θα εφευγα καποτε απο την Ελλαδα για μονιμη εγκατασταση στο εξωτερικο. Με την λογικη οτι ηθελα τα παιδια μου να μεγαλωσουν σε ενα σωστα οργανωμενο κρατος. Και τωρα ευχομαι πραγματικα το μοναδικο προβλημα αυτης της χωρας να ηταν το συστημα παιδειας. Η της υγειας. Η το οικονομικο. Οτιδηποτε αλλο απο αυτην την πληρη διαλυση που επικρατει. Απο την διαφθορα που υπαρχει παντου.
Τα τελευταια τρια μονο, εχουμε ζησει την δολοφονια ενος δεκαεπταχρονου παιδιου απο αστυνομικο οπλο, σκανδαλα στο Βατοπεδι και φυσικα στην Siemens( αυτα θα τα συζητανε ακομα και τα εγγονια μου αφου για ακομα μια φορα η δικαιοσυνη απεδειξε οτι εχει επιλεκτικη οραση) , ροζ dvd με πρωταγωνιστες πολιτικους, πολιτικους να διοριζουν συγγενεις, φιλους και τους κουμπαρους των συγχωριανων τους στο Δημοσιο με απολυτη φυσικοτητα, οικονομικη κριση που οδηγησαν σε οικονομικα μετρα ανευ προηγουμενου, ολοσχερης διαλυση του ασφαλιστικου συστηματος, τουλαχιστον δυο τρομοκρατικες επιθεσεις που οδηγησαν στον θανατο αστυνομικων, τον θανατο τριων υπαλληλων απο ανευθυνοτητα του ιδιοκτητη της τραπεζας και των "επαναστατων" που της εβαλαν φωτια σε επεισοδια που εγιναν μετα απο πορεια, για υγεια και παιδεια ουτε καν μιλαω γιατι μια ζωη κατεστραμμενες τις θυμαμαι, δηλαδη ασυδοσια, βια, εκμεταλευση, βια, καταχρηση εκουσιας, βια ξανα και ξανα και ξανα και ξανα...
Και φυσικα τα μεσα ενημερωσης να στηνουν το δικο τους πανηγυρακι. Σιχαθηκα να ακουω τους πολιτικους να τσακωνονται στα καναλια, και να κατηγορει ο ενας τον αλλον. Βαρεθηκα να βλεπω τους μεγαλοδημοσιογραφους, οπως τον Πρετεντερη, να προσπαθουν να χειραγωγησουν τον κοσμο. Κουραστηκα, απογοητευτηκα. Νιωθω οτι οσο και να προσπαθουμε δεν υπαρχει πλεον νοημα.
Το ποστ ξεκινησα να το γραφω για να εξωτερικευσω καπως την οργη που αισθανομουν τη στιγμη. Πλεον νιωθω μονο αυτο το κενο που την ακολουθει.
Καπου μεσα μου υπαρχει ακομα μια μικρη ελπιδα, το ξερω. Οπως ξερω οτι μεσα σε δυο, τρεις, το πολυ τεσσερις μηνες θα εχει συμβει παλι κατι που θα με ξανακανει να νιωσω ετσι.
Εως τοτε...Μπορω παντα να κλεινω τα ματια μου και να ονειρευομαι εναν καλυτερο κοσμο. Και μετα να προσπαθω με οποιον τροπο μπορω να τον κανω πραγματικοτητα. Οχι γιατι ειμαι τοσο αφελης ωστε να πιστευω οτι θα αλλαξω την κατασταση μονη μου η εστω μαζι με 1000 ακομα. Απλα για να νιωθω καλα με εμενα.
Ξερεις πως με αγαπας:*
Κυριακή, Ιουλίου 11, 2010
And for the last night I lie. Could I lie next to you?
I like it when you lie just to please me.
You know that, right? I am sure you do :)
Don't worry, it's gonna be alright.
And smile! You have ever hear anyone say that Peter Pan is sad? Cause I haven't.
Read MLIA, it will make you laugh :P
Oh, and you were sooo right. I had forgotten how boring is that book. I left it unread. Again! Wtf?
Anyway, you see that little hug next to you? It's from me :*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Λοιπον σημερα ειναι μια ιστορικη μερα. Κηρυσσω επισημως την επαναφορα των ποστ για τα "Πραγματα που αγαπω". Ειχα κανει στο παρελθον μερικα, αλλα τα σταματησα γιατι... Εχμ, γιατι ειχα σταματησει να ποσταρω γενικα :ρ
Αλλα κατοπιν γενικης απαιτησης (η Μελινα το ζητησε, κατηγορηστε αυτην :ρ) αποφασισα να τους δωσω μια ακομα ευκαιρια :ρ
Το παρον ποστ ειναι αφιερωμενο στον υπνο.
Εχω αναφερει ποτε ποσο λατρευω το να κοιμαμαι? Εχω σχεση απυθμενης αγαπης με τον υπνο. Αν και μπορω να αποδωσω αριστα με τεσσερις ωρες υπνου (ενιοτε και με δυο), ειμαι ευτυχισμενη μονο οταν συμπληρωσω τουλαχιστον εφτα. Επειδη ομως ειμαι τραγικη ιδιοτροπη, δε μπορω να κοιμηθω για πολυ ωρα σε μερη που δεν εχω συνηθησει. Τα ξενοδοχεια ειναι η κολαση μου. Ξυπναω συνεχεια και καταληγω να κοιταω το ταβανι περιμενοντας καρτερικα να ξημερωσει.
Απο ολα τα μερη στα οποια εχω κοιμηθει, το πιο λατρεμενο ειναι το κρεβατι μου στην Γερμανια. Το στρωμα ειναι απιστευτα μαλακο, το μαξιλαρι το ιδιο και το κλιμα της πολης κανει πραγματικη απολαυση τις ωρες που βρισκεσαι ξαπλωμενος κατω απο το ζεστο και απαλο παπλωματακι σου. Καθε πρωι ξυπναω απιστευτα ξεκουραστη και γεματη ενεργεια.
Καταραμενη Αθηνα με την απιστευτη ζεστη που δε σε αφηνει να συνελθεις οταν ξυπνας!
Στο δωματιο μου εδω βεβαια, κοιμαμαι πολυ ευκολα γιατι με χαλαρωνει τελειως η ατμοσφαιρα του. Δε ξερω αν ισχυει, αλλα πιστευω οτι απλα μπαινοντας στο δωματιο μου μπορεις να μαθεις πολλα για μενα. Ειναι τοοοοοοσο Ρεα!
Επισης βοηθαει κ το το οτι εχω δυο μαλιξαρια κ τον Garry παντα διπλα μου οποτε ικανοποιω αμεσα την αναγκη του να αγκαλιασω κατι :ρ
Στου Γιωργου εχει τυχει να αποκοιμηθω μερικες φορες, και πρεπει να το παραδεχτω, δεν υπαρχει πιο αβολο κρεβατι απο αυτο! Ειναι σκληρο. Ειναι μονο, που κανει εμας τους υπερηφανους ιδιοκτητες των ημιδιπλων να υποφερουμε. Το μαξιλαρι του ειναι ΚΑΙ σκληρο ΚΑΙ μικρο. Αλλα ποσο λατρεια ειναι να ξυπνας και να ακους διπλα σου τον Salvatore να γουργουριζει χαρουμενος? (Ναι, τα ανεβαζω πανω στο κρεβατι του τα γατια. Και με αφηνει. Δεν ειναι απεριγραπτα καλος? *Ματς*)
Στης Αγαθας λατρευω να κοιμαμαι οχι γιατι μου αρεσει το στρωμα της, αλλα γιατι συνηθως κοιμαμαι εκει οταν εχουμε παει το προηγουμενο βραδι στις αγαπημενες μουσικες σκηνες της Αθηνας. Και ειναι παντα ευχαριστο να ξυπνας και να βλεπεις καποιον που αγαπας :)
Επισης το μαξιλαρι του Παυλου ειναι πολυ καλο για αγκαλιες και υποψιαζομαι οτι πρεπει να ειναι αρκετα ανετο το κρεβατι του Ηλια. Οσες φορες εχω μισοξαπλωσει, εχω σηκωθει με δυσκολια μετα. Χμ.
Νιωθω ιδιεταιρα περηφανη για το οτι μπορω να κοιμηθω με μεγαλη ευκολια παντα και παντου. Τα ανοικτα φωτα και η δυνατη μουσικη δεν ειναι αρκετα για να με σταματησουν. Τα παιδακια της γειτονιας πρεπει να με μισουν γιατι τα Χριστουγεννα ματαια μου χτυπανε το κουδουνι για να μου πουν τα καλαντα. Το τηλεφωνο επισης συνηθως δεν αποτελει πηγη προβληματος επισης. Σπανια θα με ξυπνησει ο θορυβος απο καποια κληση. Ωστοσω εχει τυχει αρκετες φορες να το σηκωσω και να απαντησω κανονικα σε οσα μου λενε χωρις να εχω ξυπνησει πραγματικα. Οποτε οταν ξυπναω και βλεπω στο κινητο οτι το χα σηκωσει αναγκαζομαι να ξαναπαρω τηλεφωνο για να βεβαιωθω οτι ναι, οντως ειχε πραγματοποιηθει αυτη η συζητηση και δεν ηταν απλα ενα ονειρο :ρ
Τωρα που το ανεφερα βεβαια, τα ονειρα μου συνηθως δε τα θυμαμαι, αλλα οσα εχει τυχει να τα θυμηθω δεν βγαζουν νοημα. Αφενως ειναι υπερπαραγωγες, αφετερου τις περισσοτερες φορες εχουν ως χαραχτηρες ανθρωπους που ουτε καν υπαρχουν :ρ
Αλλα το προτιμω ετσι, γιατι μπορω οταν ξυπναω να καθομαι ξαπλωμενη στο κρεβατι και να σχηματιζω στο μυαλο μου σεναρια για την ζωη τους. Καποια στιγμη θα τα μαζεψω και θα φτιαξω μινι βιβλιο με διηγηματα, χα :ρ
Ooooh, sweet sleep! I really love you, I do!
Ξερεις πως με αγαπας:*
You know that, right? I am sure you do :)
Don't worry, it's gonna be alright.
And smile! You have ever hear anyone say that Peter Pan is sad? Cause I haven't.
Read MLIA, it will make you laugh :P
Oh, and you were sooo right. I had forgotten how boring is that book. I left it unread. Again! Wtf?
Anyway, you see that little hug next to you? It's from me :*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Λοιπον σημερα ειναι μια ιστορικη μερα. Κηρυσσω επισημως την επαναφορα των ποστ για τα "Πραγματα που αγαπω". Ειχα κανει στο παρελθον μερικα, αλλα τα σταματησα γιατι... Εχμ, γιατι ειχα σταματησει να ποσταρω γενικα :ρ
Αλλα κατοπιν γενικης απαιτησης (η Μελινα το ζητησε, κατηγορηστε αυτην :ρ) αποφασισα να τους δωσω μια ακομα ευκαιρια :ρ
Το παρον ποστ ειναι αφιερωμενο στον υπνο.
Εχω αναφερει ποτε ποσο λατρευω το να κοιμαμαι? Εχω σχεση απυθμενης αγαπης με τον υπνο. Αν και μπορω να αποδωσω αριστα με τεσσερις ωρες υπνου (ενιοτε και με δυο), ειμαι ευτυχισμενη μονο οταν συμπληρωσω τουλαχιστον εφτα. Επειδη ομως ειμαι τραγικη ιδιοτροπη, δε μπορω να κοιμηθω για πολυ ωρα σε μερη που δεν εχω συνηθησει. Τα ξενοδοχεια ειναι η κολαση μου. Ξυπναω συνεχεια και καταληγω να κοιταω το ταβανι περιμενοντας καρτερικα να ξημερωσει.
Απο ολα τα μερη στα οποια εχω κοιμηθει, το πιο λατρεμενο ειναι το κρεβατι μου στην Γερμανια. Το στρωμα ειναι απιστευτα μαλακο, το μαξιλαρι το ιδιο και το κλιμα της πολης κανει πραγματικη απολαυση τις ωρες που βρισκεσαι ξαπλωμενος κατω απο το ζεστο και απαλο παπλωματακι σου. Καθε πρωι ξυπναω απιστευτα ξεκουραστη και γεματη ενεργεια.
Καταραμενη Αθηνα με την απιστευτη ζεστη που δε σε αφηνει να συνελθεις οταν ξυπνας!
Στο δωματιο μου εδω βεβαια, κοιμαμαι πολυ ευκολα γιατι με χαλαρωνει τελειως η ατμοσφαιρα του. Δε ξερω αν ισχυει, αλλα πιστευω οτι απλα μπαινοντας στο δωματιο μου μπορεις να μαθεις πολλα για μενα. Ειναι τοοοοοοσο Ρεα!
Επισης βοηθαει κ το το οτι εχω δυο μαλιξαρια κ τον Garry παντα διπλα μου οποτε ικανοποιω αμεσα την αναγκη του να αγκαλιασω κατι :ρ
Στου Γιωργου εχει τυχει να αποκοιμηθω μερικες φορες, και πρεπει να το παραδεχτω, δεν υπαρχει πιο αβολο κρεβατι απο αυτο! Ειναι σκληρο. Ειναι μονο, που κανει εμας τους υπερηφανους ιδιοκτητες των ημιδιπλων να υποφερουμε. Το μαξιλαρι του ειναι ΚΑΙ σκληρο ΚΑΙ μικρο. Αλλα ποσο λατρεια ειναι να ξυπνας και να ακους διπλα σου τον Salvatore να γουργουριζει χαρουμενος? (Ναι, τα ανεβαζω πανω στο κρεβατι του τα γατια. Και με αφηνει. Δεν ειναι απεριγραπτα καλος? *Ματς*)
Στης Αγαθας λατρευω να κοιμαμαι οχι γιατι μου αρεσει το στρωμα της, αλλα γιατι συνηθως κοιμαμαι εκει οταν εχουμε παει το προηγουμενο βραδι στις αγαπημενες μουσικες σκηνες της Αθηνας. Και ειναι παντα ευχαριστο να ξυπνας και να βλεπεις καποιον που αγαπας :)
Επισης το μαξιλαρι του Παυλου ειναι πολυ καλο για αγκαλιες και υποψιαζομαι οτι πρεπει να ειναι αρκετα ανετο το κρεβατι του Ηλια. Οσες φορες εχω μισοξαπλωσει, εχω σηκωθει με δυσκολια μετα. Χμ.
Νιωθω ιδιεταιρα περηφανη για το οτι μπορω να κοιμηθω με μεγαλη ευκολια παντα και παντου. Τα ανοικτα φωτα και η δυνατη μουσικη δεν ειναι αρκετα για να με σταματησουν. Τα παιδακια της γειτονιας πρεπει να με μισουν γιατι τα Χριστουγεννα ματαια μου χτυπανε το κουδουνι για να μου πουν τα καλαντα. Το τηλεφωνο επισης συνηθως δεν αποτελει πηγη προβληματος επισης. Σπανια θα με ξυπνησει ο θορυβος απο καποια κληση. Ωστοσω εχει τυχει αρκετες φορες να το σηκωσω και να απαντησω κανονικα σε οσα μου λενε χωρις να εχω ξυπνησει πραγματικα. Οποτε οταν ξυπναω και βλεπω στο κινητο οτι το χα σηκωσει αναγκαζομαι να ξαναπαρω τηλεφωνο για να βεβαιωθω οτι ναι, οντως ειχε πραγματοποιηθει αυτη η συζητηση και δεν ηταν απλα ενα ονειρο :ρ
Τωρα που το ανεφερα βεβαια, τα ονειρα μου συνηθως δε τα θυμαμαι, αλλα οσα εχει τυχει να τα θυμηθω δεν βγαζουν νοημα. Αφενως ειναι υπερπαραγωγες, αφετερου τις περισσοτερες φορες εχουν ως χαραχτηρες ανθρωπους που ουτε καν υπαρχουν :ρ
Αλλα το προτιμω ετσι, γιατι μπορω οταν ξυπναω να καθομαι ξαπλωμενη στο κρεβατι και να σχηματιζω στο μυαλο μου σεναρια για την ζωη τους. Καποια στιγμη θα τα μαζεψω και θα φτιαξω μινι βιβλιο με διηγηματα, χα :ρ
Ooooh, sweet sleep! I really love you, I do!
Ξερεις πως με αγαπας:*
Κυριακή, Ιουλίου 04, 2010
We stick together, we can see it through 'Cause you've got a friend in me
Οι βολτες για ταινια ειναι παντα απο τις αγαπημενες μας εξοδους. Για εχθες λοιπον ειχαμε αποφασισει να αγνοησουμε την Twilightoταινια (αν και θα ερθει και η σειρα της, εχουμε ηδη ετοιμες τις Team Alucard μπλουζες μας :ρ) και να παμε να δουμε το Toy Story 3. Αφου λοιπον βρεθηκαμε στα Village με την Εμμα, τον Ηλια και τον Αγγελο, εφοδιαστηκαμε με ποπ κορν και πατατακια και μπηκαμε σε μια σχεδον αδεια αιθουσα. Και εκει συνηδειτοποιησα οτι δεκαπεντε ολοκληρα χρονια μετα το πρωτο, ιστορικο Toy Story η Pixar εξακολουθει να κανει αυτο που ξερει καλυτερα: να φτιαχνει απιστευτα ωραιες ταινιες. Αφου λοιπον μας χαρισε τα τελευταια χρονια μερικα animation-διαμαντακια, μαζι με τους χαραχτηρες της πρωτης της ταινιας, καταφερε να γυρισαει και εμας πισω στα παιδικα μας χρονια.
Κυριολεκτικα καποια στιγμη νομιζα οτι ημουν παλι μικρουλα. Ισως γιατι
μεγαλωσα αγαπωντας τον Woody και την παρεα του. Οποτε λατρεψα την ταινια, για καθαρα υποκειμενικους λογους. Η αληθεια παντως ειναι οτι ειχε στην σωστη δοση ολα τα απαραιτητα συστατικα ενος αξιοπρεπους "κινουμενου": γελιο φυσικα, αλλα και δραση, αγωνια, συγκινηση- το παραδεχομαι, καποια στιγμη ενιωσα δυο-τρια δακρυα να κυλανε ελευθερα ;ρ
Σχολια καμενα δεν ειχαμε, αλλα τουλαχιστον γελαγαμε ανετα αφου ημασταν μολις 11 ατομα στην αιθουσα :ρ
Φευγοντας απο την ταινια πηγαμε στο Alloy. Εννοειται οτι παιξαμε στα χαζα, αγαπημενα μας παιχνιδια τυπου "ριχνεις τρεις μπαλες και κερδιζεις ενα κουκλακι" και τελικα καταφεραμε μετα απο μηνες προσπαθειας να δουμε το Haunted House. Τρελη φασαρια στην αιθουσα, με ολους οσους ημασταν εκει να φωναζουμε και να μιλαμε δυνατα αλλα ηταν υπεροχο.
Τελικα αποφασισαμε να παμε ενα απογευμα μεσα στο μηνα στο Alloy, να αγορασουμε βραχιολακια ημερας και να μπουμε σε ολες τις 4D προβολες και τα παιχνιδια που μπορουμε να αντεξουμε ;ρ
Εννοειται οτι μετα απο τοσες ωρες ενασχολησης με απολαυσεις της παιδικης μας ηλικιας, γυρνωντας σπιτι ετρεξα να αγκαλιασω τα αγαπημενα μου αρκουδακια :ρ
Τα παιδικα μου παιχνιδια τα εχω χαρισει σε μικροτερα ξαδερφια/αδερφακια φιλων/ορφανοτροφεια κλπ, αλλα αυτα δε θα τα αποχωριστω ποτε <3
Ουτε καν τα παιδια μου δε θα αφησω να ακουμπησουν τον Γκαρι, ειναι δικος μου και μονο δικος μου!
(Ωωωωω θεε, ειμαι τοοοοσο πολυ σε 5 χρονων mood ;ρ)
Ξερεις πως με αγαπας:*
Κυριολεκτικα καποια στιγμη νομιζα οτι ημουν παλι μικρουλα. Ισως γιατι
μεγαλωσα αγαπωντας τον Woody και την παρεα του. Οποτε λατρεψα την ταινια, για καθαρα υποκειμενικους λογους. Η αληθεια παντως ειναι οτι ειχε στην σωστη δοση ολα τα απαραιτητα συστατικα ενος αξιοπρεπους "κινουμενου": γελιο φυσικα, αλλα και δραση, αγωνια, συγκινηση- το παραδεχομαι, καποια στιγμη ενιωσα δυο-τρια δακρυα να κυλανε ελευθερα ;ρ
Σχολια καμενα δεν ειχαμε, αλλα τουλαχιστον γελαγαμε ανετα αφου ημασταν μολις 11 ατομα στην αιθουσα :ρ
Φευγοντας απο την ταινια πηγαμε στο Alloy. Εννοειται οτι παιξαμε στα χαζα, αγαπημενα μας παιχνιδια τυπου "ριχνεις τρεις μπαλες και κερδιζεις ενα κουκλακι" και τελικα καταφεραμε μετα απο μηνες προσπαθειας να δουμε το Haunted House. Τρελη φασαρια στην αιθουσα, με ολους οσους ημασταν εκει να φωναζουμε και να μιλαμε δυνατα αλλα ηταν υπεροχο.
Τελικα αποφασισαμε να παμε ενα απογευμα μεσα στο μηνα στο Alloy, να αγορασουμε βραχιολακια ημερας και να μπουμε σε ολες τις 4D προβολες και τα παιχνιδια που μπορουμε να αντεξουμε ;ρ
Εννοειται οτι μετα απο τοσες ωρες ενασχολησης με απολαυσεις της παιδικης μας ηλικιας, γυρνωντας σπιτι ετρεξα να αγκαλιασω τα αγαπημενα μου αρκουδακια :ρ
Τα παιδικα μου παιχνιδια τα εχω χαρισει σε μικροτερα ξαδερφια/αδερφακια φιλων/ορφανοτροφεια κλπ, αλλα αυτα δε θα τα αποχωριστω ποτε <3
Ουτε καν τα παιδια μου δε θα αφησω να ακουμπησουν τον Γκαρι, ειναι δικος μου και μονο δικος μου!
(Ωωωωω θεε, ειμαι τοοοοσο πολυ σε 5 χρονων mood ;ρ)
Ξερεις πως με αγαπας:*
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)