I don't need your civil war, it feeds the rich while it buries the poor

Αποψε θα ηθελα παρα πολυ να κατσω να γραψω για κατι χαρουμενο και αναλαφρο. Για παραδειγμα για το ποσο τελεια περναει η ωρα σε ενα τεραστιο μαγαζι με παιχνιδια. Για το ποσο ωραια περασα χθες που ειδα επιτελους την Νατασα απο κοντα. Για τα μαλλια μου που ακομα δεν εχω βρει πως να τα στεγνωνω ωστε να μην με εκνευριζουν μετα οι αφελειες. Η κατι εξισου ανουσιο και διασκεδαστικο.

Αλλα δε νιωθω ετσι. Καθομαι μπροστα στον υπολογιστη και διαβαζω τι εγραφε ο ξενος τυπος για την δολοφονια του Γκιολια.
Τον συγκεκριμενο δημοσιογραφο δεν μπορω να ισχυριστω οτι τον συμπαθουσα εως χθες το πρωι. Εξαλλου δεν ηξερα πολλα γιαυτον περα απο τα βασικα: εγραφε ρεπορταζ στιβου σε αθλητικες εφημεριδες, ηταν διευθυντης στο ραδιοφωνο του Πρωτου Θεματος, ηταν αρχισυντακτης του Τριανταφυλοπουλου με τον οποιον τωρα βρισκοταν στα δικαστηρια, μπλα μπλα μπλά. Αδιαφορα γεγονοντα. Ειλικρινα το τελευταιο που με ενδιαφερει ειναι αν ηταν οντως ο ελευθερος, μαχητικος δημοσιογραφος που περιγραφουν σημερα ολοι.
Παραμενει ενας νεος ανθρωπος, μολις 37 χρονων, που δολοφονηθηκε εξω απο το ιδιο του το σπιτι με 13 σφαιρες. Λιγα μολις μετρα μακρια απο τα δωματια στα οποια κοιμοντουσαν το διχρονο αγορακι του και η εγκυος συζυγος του. Ενας ανθρωπος που κανονικα τωρα θα επρεπε να ηταν ζωντανος αλλα σκοτωθηκε με τοσο φρικτο τροπο.
Κουραστηκα, αηδιασα πια αυτην την χωρα. Δεν αντεχω αυτην την αισθηση. Κανονικα θα επρεπε να αγαπω την χωρα μου, ετσι δεν ειναι?
Απο εφηβη ειχα αποφασισει οτι θα εφευγα καποτε απο την Ελλαδα για μονιμη εγκατασταση στο εξωτερικο. Με την λογικη οτι ηθελα τα παιδια μου να μεγαλωσουν σε ενα σωστα οργανωμενο κρατος. Και τωρα ευχομαι πραγματικα το μοναδικο προβλημα αυτης της χωρας να ηταν το συστημα παιδειας. Η της υγειας. Η το οικονομικο. Οτιδηποτε αλλο απο αυτην την πληρη διαλυση που επικρατει. Απο την διαφθορα που υπαρχει παντου.

Τα τελευταια τρια μονο, εχουμε ζησει την δολοφονια ενος δεκαεπταχρονου παιδιου απο αστυνομικο οπλο, σκανδαλα στο Βατοπεδι και φυσικα στην Siemens( αυτα θα τα συζητανε ακομα και τα εγγονια μου αφου για ακομα μια φορα η δικαιοσυνη απεδειξε οτι εχει επιλεκτικη οραση) , ροζ dvd με πρωταγωνιστες πολιτικους, πολιτικους να διοριζουν συγγενεις, φιλους και τους κουμπαρους των συγχωριανων τους στο Δημοσιο με απολυτη φυσικοτητα, οικονομικη κριση που οδηγησαν σε οικονομικα μετρα ανευ προηγουμενου, ολοσχερης διαλυση του ασφαλιστικου συστηματος, τουλαχιστον δυο τρομοκρατικες επιθεσεις που οδηγησαν στον θανατο αστυνομικων, τον θανατο τριων υπαλληλων απο ανευθυνοτητα του ιδιοκτητη της τραπεζας και των "επαναστατων" που της εβαλαν φωτια σε επεισοδια που εγιναν μετα απο πορεια, για υγεια και παιδεια ουτε καν μιλαω γιατι μια ζωη κατεστραμμενες τις θυμαμαι, δηλαδη ασυδοσια, βια, εκμεταλευση, βια, καταχρηση εκουσιας, βια ξανα και ξανα και ξανα και ξανα...

Και φυσικα τα μεσα ενημερωσης να στηνουν το δικο τους πανηγυρακι. Σιχαθηκα να ακουω τους πολιτικους να τσακωνονται στα καναλια, και να κατηγορει ο ενας τον αλλον. Βαρεθηκα να βλεπω τους μεγαλοδημοσιογραφους, οπως τον Πρετεντερη, να προσπαθουν να χειραγωγησουν τον κοσμο. Κουραστηκα, απογοητευτηκα. Νιωθω οτι οσο και να προσπαθουμε δεν υπαρχει πλεον νοημα.

Το ποστ ξεκινησα να το γραφω για να εξωτερικευσω καπως την οργη που αισθανομουν τη στιγμη. Πλεον νιωθω μονο αυτο το κενο που την ακολουθει.
Καπου μεσα μου υπαρχει ακομα μια μικρη ελπιδα, το ξερω. Οπως ξερω οτι μεσα σε δυο, τρεις, το πολυ τεσσερις μηνες θα εχει συμβει παλι κατι που θα με ξανακανει να νιωσω ετσι.
Εως τοτε...Μπορω παντα να κλεινω τα ματια μου και να ονειρευομαι εναν καλυτερο κοσμο. Και μετα να προσπαθω με οποιον τροπο μπορω να τον κανω πραγματικοτητα. Οχι γιατι ειμαι τοσο αφελης ωστε να πιστευω οτι θα αλλαξω την κατασταση μονη μου η εστω μαζι με 1000 ακομα. Απλα για να νιωθω καλα με εμενα.

Ξερεις πως με αγαπας:*