Αν θες μείνε λίγο ακόμα, μέχρι το πρωί

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
Και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
Και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
Και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια
και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου
Και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου,
τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς, και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου
ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου,
το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω
γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου
γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω
άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακατάλυτο
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα,
Τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ερωτα μου για εσενα

^^ Αυτο υποτιθεται οτι ειναι ενας μονολογος απο το "Λαχταρω" της Sarah Kane , αλλα επειδη ειναι ακομα πιο μεγαλος στην πραγματικη του εκδοχη, καποιους στιχους που δε μου αρεσουν τους αγνοησα ;ρ
(Μμμμ ξερω, δε μεταφερω σωστα τα κειμενα αλλα τεσπα ;ρ)
Το διαβαζα χθες στο τρενο, στο αποσπασμα που ειχα γραψει καποια στιγμη στην ατζεντα μου, κ απλα σκεφτομουν το ποσο περιεργα ειναι τα παντα στις ανθρωπινες σχεσεις.
Βασικα γιατι οι περισσοτεροι νομιζουν οτι πρεπει να γινει κατι ιδιεταιρο για να δεθεις με καποιον? :/

Εγω με κανεναν απο τους πολυ σημαντικους ανθρωπους στη ζωη μου δεν εχω ζησει κατι συγκλονιστικο μαζι. Με ολους τους εχω αρχισει να μιλαω για τελειως ακυρους λογους.
Οταν γνωρισα τον Γιωργο ημασταν οι μονοι που προσεχαμε την ταινια που επαιζε στο σπιτι της Αννας και καθοταν αρκετα κοντα μου ωστε να σχολιαζουμε τις σκηνες.
Με την Ιωαννα περιμεναμε σε μια ατελειωτη ουρα για την εγγραφη στη σχολη και για να μη βαριομαστε αρχισαμε να μιλαμε.
Οταν πηγαινα Α λυκειου το σχολειο μας συμμετειχε σε ενα προγραμμα ανταλλαγης μαθητων. Με την Εμμα λοιπον γιναμε φιλες απλα επειδη φιλοξενουσε και εκεινη μια Ιταλιδα στο σπιτι της και αρχισαμε να μιλαμε στις εκδρομες που τους πηγαιναμε.
Με την Αγαθα γνωριστηκαμε σε μια χαζη συναντηση ενος φορουμ και ημασταν μονο 5 ατομα οποτε δε μπορουσα να μη της μιλησω ακομα κ αν ηθελα να την αγνοησω. Τον Παυλο τον γνωρισα επισης στο ιδιο φορουμ κ ο μονος λογος που βγηκαμε για πρωτη φορα real life ηταν επειδη τον ειχε κατασυμπαθησει η Αγαθα-εγω ημουν σε περιοδο που αν και μιλαγαμε με εκνευριζε ;ρ.
Με την Ζαννα και την Εφη που ειναι παιδικες μου φιλες, ουτε καν θυμαμαι πως καναμε παρεα, λογικα θα μοιραζομασταν τις πλαστελινες μας η κατι εξισου χαζο ;ρ
Ο Christopher μου ηταν ψιλοαδιαφορος και του φερομουνα με τυπικη ευγενεια οταν βγαιναμε ολοι μαζι μεχρι που βρεθηκαμε να παιζουμε κρυφτο σε ενα τεραστιο εμπορικο κεντρο του Oberhausen και μπηκαμε και οι δυο σε να μαγαζι με διακοσμητικα και μας αρεσαν ακριβως τα ιδια αντικειμενα.

Και ουτε μετα εγινε κατι σημαντικο. Απλα τους συμπαθησα (ουτε καν, συνηθως τους περισσοτερους τους αντιπαθησα η μου ηταν αδιαφοροι και στην συνεχεια απλα τους ομουν μεχρι να τους συμπαθησω τελικα ;ρ) και αρχισαμε να κανουμε παρεα. Να βγαινουμε για καφε. Να διαφωνουμε για βιβλια. Να συζηταμε για ταινιες. Να βαζουμε ο ενας στον αλλον μερικα απο τα αγαπημενα μας τραγουδια. Να τσακωνομαστε γιατι δεν μας αρεσαν αυτα τα τραγουδια. Να δημιουργουμε εναν τελειως ιδιεταιρο, δικο μας τροπο επικοινωνιας -oooh, welcome inside joke- που οι αλλοι δε καταλαβαινουν. Να γκρινιαζω εγω και αυτοι να με ανεχονται ;ρ

Ουτε δραματα, ουτε καβγαδες, ουτε κεραυνοβολες φιλιες, ουτε υποσχεσεις παντοτινης αγαπας και αλληλοκατανοησης. Απλα ενα πρωι, συνηθως αρκετο προς πολυ καιρο απο την στιγμη που τους γνωρισα, ξυπνησα και ηξερα οτι τους θελω στη ζωη μου.
Και παρολο που για τους περισσοτερους ξερω οτι λογικα θα ειμαστε φιλοι για πολλα πολλα χρονια, δε με νοιαζει. Σημερα, τους αγαπαω και αυτο ειναι που εχει σημασια.
Με το αυριο θα ασχοληθω οταν αυτο ερθει :)


P.S. Οταν το ξεκινησα σκοπευα να γραψω περισσοτερο γενικα για σχεσεις απο το να αναφερω προσωπικα βιωματα αλλα επειδη η Ελενη αρχικα και ο Θοδωρης μετα μου στελναν μηνυματα για το τι θα γινει το βραδυ, εχασα καθε οιρμο σκεψης οποτε κατεληξε ετσι ;ρ

P.S. 2. Αναρωτιεμαι αν εστω και ενας ανθρωπος που να γνωριζω εχει ζησει μια τοσο απλη αλλα ταυτοχρονα ουσιαστικη σχεση οπως αυτη του μονολογου :/

Ξερεις πως με αγαπας:*