Show me how you do it, and I am promise you I 'll run away with you...

Show me how you do it, and I am promise you I 'll run away with you...
Blankets, γνωστο και ως το πιο αγαπημενο μου graphic novel σε ολοκληρο τον κοσμο <3

Κυριακή, Ιανουαρίου 30, 2011

Everyone has a secret...Well, i hope they didn't.

Το τελευταιο διαστημα λογω δουλειας και επερχομενης εξεταστικης, εχω περασει απειρο χρονο με το να διαβαζω αμετρητα post στα διαφορα sites της Spartz Network. Και σημερα ημουν στο Six Billion Secrets και καποια στιγμη πραγματικα ηθελα να κλεισω την οθονη και να αρχισω να ουρλιαζω. Το μονο που διαβαζα ηταν για ανορεξικες κοπελες, για ανθρωπους που αυτοτραυματιζονται συστηματικα, για αποπειρες αυτοκτονιες, για ανθρωπους που εχουν κακοποιηθει σωματικα κλπ,κλπ,κλπ.
Τι στο καλο παει τοσο απελπιστικα λαθος στον κοσμο που ζουμε? Ποτε οι ανθρωποι εγιναν τοσο απιστευτα δυστυχισμενοι ωστε να μην εχουν δυναμη να παλεψουν? Ποτε ακριβως αρχισε αυτη η μανια του να κακοποιεις το ιδιο σου το σωμα για να σταματας να νιωθεις... η ακομα χειροτερα ακριβως για να νιωσεις κατι?
Ενταξει δε ζω σε φυσσαλιδα, ουτε σε καποια χρωματιστη, ονειρικη, δικη μου πραγματικοτητα. Ξερω οτι ο καθενας εχει τα προβληματα του, λιγοτερο η περισσοτερο σημαντικα. Αλλα πραγματικα με τρομαζει αυτη η νοοτροπια που εχει πλημυρισει τους ανθρωπους. Νεους ανθρωπους, εφηβους η λιγο μεγαλυτερους. Πως μπορει ενας ανθρωπος στα 16 του να θελει να αυτοκτονησει επειδη θεωρει οτι η ζωη του ειναι τελειωμενη? Κανονικα η ζωη του δε θα επρεπε καν να εχει αρχισει!!!
Απλα στο μυαλο μου υπαρχουν μονο "γιατι" αυτη τη στιγμη. Για ποιο λογο να νιωθει ετσι ενα παιδι-γιατι παιδια ειναι ακομα σε αυτη την ηλικια!

Ισως φταιει το πως ζουν σημερα οι εφηβοι. Υπερβολικα γρηγορα, υπερβολικα βιαστικα... Βιαζονται να αφησουν πισω τους την παιδικη τους ηλικια, να μεγαλωσουν, να χασουν την οποια αθωοτητα τους εχει απομεινει. Σημερα θεωρησαι αποτυχημενος αν δεν εχεις κανει sex στα δεκαπεντε! Οταν γεννηθηκα εγω, στα δεκαπεντε τα παιδια επαιζαν ακομα κυνηγητο και ποδοσφαιρο στις πλατειες. Ποσο τεραστια διαφορα νοοτροπιας και σταση ζωης υπαρχει αναμεσα σε μολις δυο γενιες...

Δε ξερω, δε βγαζει τιποτα νοημα στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη. Νιωθω απιστευτα θλιμενη για ολους αυτους τους ανθρωπους που νιωθουν ετσι. Ελπιζω να βρουν δυναμη μεσα τους και να σταματησουν να αυτοκαταστρεφονται.
Και ακομα περισσοτερο ελπιζω να μην ακολουθησουν αυτο το δρομο ακομα περισσοτερα, ακομα πιο νεα παιδια..

Αν και φοβαμαι οτι αυτο θα γινει.

Μein Gott, ich hasse unsere Gesellschaft!

1 σχόλιο:

η μικρη ελενη είπε...

ειπαμε, μονο give me hope θα διαβαζουμε πλεον ;ρ
:*