Though my dreams, it's never quite as it seems

Σημερα... Ξυπνησα με περιεργη διαθεση. Μαλλον φταιει ενα ονειρο που ειδα... Δε το θυμαμαι με λεπτομερειες τωρα, αλλα ξερω οτι ξυπνησα στις 5 τα ξημερωματα με μια απιστευτα εντονη αισθηση παραιτησης κ δυστυχιας. Μετα βεβαια ξανακοιμηθηκα κ,ατευθειαν γιατι ο υπνος ειναι μια απο τις 3 μεγαλυτερες αδυναμιες μου κ δε τον θυσιαζω προσπαθωντας να αναλυσω χαζα ονειρα :ρ Οταν ομως ξαναξυπνησα πριν λιγη ωρα δεν μπορω να πω οτι ημουν κ ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος στον κοσμο. Χμ...

Μου κανει εντυπωση που ολοι προσπαθουμε να ελπιζουμε σε εναν...καλυτερο κοσμο. Αξιοθαυμαστη η αναγκη του ανθρωπου για ελπιδα. Εγω ομως μερικες φορες φοβαμαι πως ολα αυτα ειναι ματαια... Να ονειρευτεις οτι ολα μπορουν να γινουν καλυτερα, ναι. Αλλα ΠΩΣ; Πως μπορεις να συνεχιζεις να ονειρευεσαι σε αυτον τον κοσμο που ζουμε;
Δηλαδη ειναι πλεον τοσο τραγικο! Παντου υπαρχουν πολεμοι, και ανθρωποι που ζουν σε αθλιες συνθηκες, και δυστυχια, και θανατος. Υπερβολικα πολυς θανατος για τα δικα μου γουστα. Εχω κουραστει να ακουω για γνωστους η γνωστους γνωστων που πεθαινουν. Ειδικα οταν προκειται για ανθρωπους νεους που θα επρεπε να ζησουν για πολλα, παρα πολλα, χρονια ακομη. Που θεωρητικα ειχαν ολη τη ζωη μπροστα τους και καθε δικαιωμα να κανουν σχεδια για το πως θελουν να την ζησουν. Και καποια στιγμη ετσι ξαφνικα, πεθαινουν στα 13 η στα 18 η στα 23 η στα 30 και ειναι.. δεν ξερω, ειναι τοσο αδικο!
Και το χειροτερο ειναι οτι στην πραγματικοτητα δεν σκεφτομαι τοσο αυτους που πεθαινουν, οσο τους δικους τους ανθρωπους. Αυτους που τους αγαπανε και στα δικα τους σχεδια τους υπολογιζαν διπλα τους. Γιατι κακα τα ψεματα ειναι κριμα να πεθανει καποιος ξαφνικα, αλλα παντα μετα απο εναν θανατο η οικογενεια του και οι πραγματικα στενοι του φιλοι ειναι που υποφερουν. Και πως να τους πεις "Ενταξει, ξεπερασε το και προχωρα"; Δεν γινεται αυτο. Και αυτο ειναι που φοβαμαι περισσοτερο απο ολα στον θανατο. Οχι το ιδιο το γεγονος. Την ζωη μετα απο αυτον...


You know, today i think that nothing's worth . and then I think that you live all that and yet, you continue smile and think positive and... I just can't believe how you manage it.
I wish i was home now, I really want that. Not for you, but for me :p To make me feel better :p
Seriously? I think you might be one of the strongest people I know. I am proud for you, really.
(But of course you have all the others with you and I am sure they try their best to help you and... Well, you know what i mean- God, I suck to things like that....)
Lots of hugs and kisses. :*


P.S: Νιωθω αρκετα καλυτερα πλεον γραφoντας τα ολα αυτα. Ισως γιατι στη μεση του ποστ θυμηθηκα την αγαπημενη μου αποψη περι ζωης."Δεν ειναι δικαιη, δεν ειναι καν ωραια. Ομως οφειλουμαι να την κανουμε οσο καλυτερη μπορουμε χρησιμοποιωντας τα χαρτια που μας εχει μοιρασει."
Και ισως αυτος να ειναι τελικα ο μονος τροπος για να συνεχισεις να ονειρευεσαι σε αυτον τον χαζο και αδικο κοσμο που ζουμε...

Ξερεις πως με αγαπας :*