I'm leaning in to kiss the past goodbye...

Το Σάββατο είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν φίλο μου-ανέφερε πως κοίταγε τις παλιές μου φωτογραφίες και του άρεσε που έβλεπε την εξέλιξη μου. 
Αλλά... Όπως του απάντησα αυτό δεν είναι εξέλιξη. Δεν είμαι το κορίτσι που ποζάρει συνήθως αμήχανα σε μια φωτογραφία γιατί πολύ απλά δε συμπαθεί τις φωτογραφίες. Εκεί μπορεί ο καθένας να δει τις τολάχιστον 8 διαφορετικές αποχρώσεις του κόκκινου που είχαν μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια τα μαλλιά μου ή μερικά από τα 72 διαφορετικά φορέματα μου (μη με ακούτε όταν λέω ότι δεν έχω τίποτα να φορέσω, έχω περισσότερα φορέματα και από καταστήματα ρούχων) ή τις αλλαγές που έχω κάνει στο στυλ μου (φόραγα ΑΠΕΙΡΑ κοσμήματα όταν ήμουν έφηβη, γιατί με άφηνε η μαμά μου να βγαίνω εξώ από το σπίτι χωρίς να μου εξηγήσει ότι less is more!) ή το πόσο δε μου πήγαιναν τα γυαλιά μυωπίας. Αλλά τη Ρέα δε θα την δει όσο και εάν προσπαθήσει. Οι φωτογραφίες τις περισσότερες φορές είναι γεμάτες ψέματα, είναι αυτό που θέλουμε να δείχνουμε ότι είμαστε και όχι αυτό που είμαστε όντως.
Τη Ρέα θα την δει σε άλλα πράγματα. Θα τη δει στις playlists που έχει στο κινητό της και στα mp3 mixtapes που φτιάχνει στους φίλους της. Θα τη δει στους στίχους που σιγομουρμουράει όταν μαγειρεύει και γράφει στην ετήσια αντζέντα της όταν βαριέται. Θα τη δει στα posts του tumblr που κάνει repost, στα quotes που την συγκινούν και στις ταινίες που την ενθουσιάζουν. Θα την δει εάν κάτσει να ξεφυλλίσει τα βιβλία στις τρεις βιβλιοθήκες της, εάν διαβάσει το Blankets και το Μονόγραμμα. Και φυσικά θα τη δει και εδώ, στα κείμενα που έχει γράψει, σε αυτό το safe place που είχε τότε που ήταν μικρή και ναι, αθώα.
Και θέλω οι φίλοι μου να ξέρουν την πραγματική Ρέα, αυτήν που δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση όταν ήταν στο Λύκειο αλλά πάλεψε πάρα πολύ με τις ανασφάλειες της μέχρι που τις ξεπέρασε και που είναι εδώ και χρόνια απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Οπότε φυσικά και του έδωσα link για το "personal" tag που έχω στο Tumblr γιατί εκεί είναι όλα αυτά. 

Και φυσικά δε μπορώ να πω "όχι" σε λίγη δόση νοσταλγίας οπότε ξεκίνησα να το κοιτάζω και εγώ, από το 2012 προς τα μπροστά και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό, κατέληξα εδώ.
Και πέρασα τρεις ημέρες διαβάζοντας παλιά posts στο μπλοκίδιο και δεν νομίζω πως έχω γελάσει τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες.
Ήμασταν τόσο μικρά και σε τόση άγνοια για τον κόσμο γύρω μας, ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να επισκεφθώ μέσω μιας χρονομηχανής ΟΛΟΥΣ μου τους φίλους πριν δέκα χρόνια, να τους χαιδέψω στοργικά το κεφάλι και να τους δώσω ένα χειροποίητο μπισκότο και ένα ποτήρι γάλα. Είναι η εποχή που στο μυαλό μου πλέον έχω ως την "oh sweet summer children" era της ζωής μου. Νιώθω λες και παρακολουθώ σαπουνόπερα, καθόλου περίεργο δε μου φαίνεται που είχαμε προσπαθήσει να φτιάξουμε ένα ταινιάκι αφιερωμένο στα κλισέ του ελληνικού κινηματογράφου. Ήμασταν (ή τουλάχιστον ήμουν!) τόσο drama queens! Μας αγαπάω, αλήθεια μας αγαπώ.

Μα το πιο ωραίο σε αυτό είναι ότι βλέπω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν στις περιπέτειες της εικοσάχρονης Ρέας είναι ακόμα κοντά της τώρα που είναι πλέον σχεδόν τριάντα. Πέρασαν δέκα χρόνια, με κάποιους μας χωρίζουν πολλά, πάρα πολλά, χιλιόμετρα, κάποιοι βρίσκονται σε διαφορετικές χρονικές ζώνες, αλλά παραμένουν my partners in crime.
Τρεις τέσσερις πολύ συγκινητικές συζητήσεις αφού ξεκίνησε το ταξίδι στη χώρα των αναμνήσεων, δηλώνω χαρούμενη. Ήταν υπέροχο που ξαναθυμήθηκα εκείνες τις εποχές. Είναι τα χρόνια -και κυρίως οι άνθρωποι!- που διαμόρφωσαν την Ρέα του σήμερα και είναι γεμάτα με πολύ ωραίες αναμνήσεις.
May we meet again someday but until then...

Ξέρεις πως με αγαπάς :*

Me and You and Everyone we DON'T know.

"Αν υπαρχει ενα πραγμα που δεν αντεχω, ειναι οι δηθεν ανθρωποι."

Αυτη τη φραση, διατυπωμενη με πολλους διαφορετικους τροπους, την εχω ακουσει/διαβασει/ισως ακομα και πει στο παρελθον οταν ημουν μικρη και τρομαχτικα λιγοτερο ωριμη απο οτι τωρα.
Γιατι τωρα καθε φορα που την αντικριζω, απλα χαμογελαω ειρωνικα. Γιατι συνηθως την αναφερουν οι "εναλλακτικοι" νεοι, που ακουνε "ψαγμενη" μουσικη και που βλεπουν περιεργες ταινιες και που εχουν διαβασει τρια βιβλια του Φρουντ, οποτε θεωρουν οτι εχουν καθε δικαιωμα να θεωρουν δηθεν οσους εχουν διαβασει...εχμ... μονο ενα βιβλιο του.
Πραγματικα δε καταλαβαινω γιατι καποιοι ανθρωποι νιωθουν την αναγκη να αυτοχαραχτηριστουν "εναλλακτικοι". Εντος εισαγωγικων ξανα, γιατι δεν πιστευω οτι υπαρχει κανενας εναλλακτικος ανθρωπος.
Τους προσφερει αραγε αυτοπεποιθηση? Νιωθουν πολυ cool πιστευοντας οτι ειναι οι μοναδικοι που εχουν διαβασει καποιες θεωριες του Νιτσε, οποτε μπορουν να υποτιμουν οποιους δεν τον εχουν ακουμπησει? Και αληθεια, γιατι ολοι διαβαζουν παντα Νιτσε? Εχει ανακηρυχθει ο γαματος φιλοσοφος της indie κουλτουρας ενω ας πουμε ο Κοντ, ο Χιουμ, ο Μπασελαρ και ολοι οι υπολοιποι απειροι φιλοσοφοι που υπαρχουν ειναι λιγοτερο αξιοι αναφορας? Μμμμ οκ....
Και εστω αγαπημενε μου "εναλλακτικε" φιλε, οτι εχεις διαβασει οντως φιλοσοφια. Και εχεις δει ταινιες και σειρες που δεν απευθυνονται στο συνολο του πληθυσμου. Και ακους μουσικη που δεν παιζεται στα ραδιοφωνα. Και εχεις συλλογη βινυλιων. Και θεωρεις οτι η Αγγλια ειναι η πιο φανταστικοαπιθανη χωρα που υπαρχει.
Και λοιπον?
Το ιδιο κανουν και χιλιαδες αλλοι ανθρωποι στον κοσμο. Γιατι πιστευεις οτι εισαι ξεχωριστος απο αυτους? Και ακομα χειροτερα, τι σε κανει να πιστευεις οτι εχεις το δικαιωμα να κρινεις καποιον που δεν ασχολειται με τα πραγματα που σου αρεσουν ως ανεγκεφαλο και οσους αρχιζουν τωρα να ασχολουνται με αυτα δηθεν ανθρωπους! Πραγμα που ειναι ακομα πιο ηλιθιο, γιατι και εσυ καποια στιγμη στην πορεια της ζωης σου αρχισες να ακους "ψαγμενες" μελωδιες, δε μεγαλωσες με τα τραγουδια των Coldplay/Radiohead/White Stripes/etc/etc να σε νανουριζουν τα βραδια ενω εσυ κοιταγες γαληνια τα κρεμαστα αστερακια πανω απο την κουνια σου. Οποτε, πραγματικα... ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ?
Εγω προσωπικα αν εβλεπα μια σειρα για παρα πολλα χρονια και ξαφνικα την μαθαινε περισσοτερος κοσμος, θα χαιρομουν που θα ειχα και αλλους ανθρωπους να την σχολιαζουμε παρεα, δε θα αρχιζα να γκρινιαζω οτι εγινε mainstream.

Βασικα αυτη τη στιγμη κανω αυτο που σιχαινομαι περισσοτερο. Κρινω οσους πιστευουν οτι ειναι "εναλλακτικοι" για το οτι κρινουν τους "δηθεν" ανθρωπους. To παραδεχομαι, I' m weak ;ρ
Απλα ειλικρινα πιστευω οτι κανενας δεν εχει το δικαιωμα να κρινει τους αλλους. Αλλο να λες οτι δε σου αρεσει εσενα ενα ειδος μουσικης, και αλλο να θεωρεις τον εαυτο σου ανωτερο επειδη ακους αυτην που εσυ και μονο εσυ θεωρεις "σωστη" μουσικη. Λες και υπαρχει σωστο η λαθος στην τεχνη. Πφ
Οποτε, επειδη κακα τα ψεματα, δεν ειμαι μονο εγω αδυναμος χαραχτηρας και ολοι κατα καιρους εχουμε υποπεσει στο σφαλμα του να επικρινουμε τους γυρω μας, ας προσπαθησουμε να το σταματησουμε αυτο. Κανενας μας δεν ειναι ανωτερος απο καποιον αλλον, γιατι ολοι ειμαστε τελειως διαφορετικοι. Και αυτο ειναι το συναρπαστικο με τους ανθρωπους, το πως δυο τελειως διαφορετικοι χαραχτηρες αλληλεπιδρουν. Δε θες καποιους ανθρωπους στη ζωη σου? Δε σου τους επιβαλλει κανεις,. εχεις καθε δικαιωμα να τους αγνοησεις. Δεν εχεις ομως το δικαιωμα να τους υποτιμησεις.

Επισης, κανενας μας δεν γνωριζει πραγματικα τους γυρω του. Σιγουρα τους φιλους μας και την οικογενεια μας τους γνωριζουμε σε εναν αρκετα μεγαλο βαθμο. Αλλα ουσιαστικα ποτε ενας ανθρωπος οσο δεμενος και αν ειναι με καποιον δε θα καταφερει να αντιληφθει πληρως τον τροπο λειτουργιας του μυαλου του, τις φοβιες και τα συναισθηματα που κραταει μονο για τον εαυτο του, κ για να επανελθω στο αρχικο μερος του ποστ, το τι ακριβως σκεφτεται οταν ακουει ενα τραγουδι η οταν βλεπει μια ταινια.
Και απο την στιγμη που δε το ξερουμε και ουτε θα το μαθουμε ποτε, γιατι να μπουμε στη διαδικασια να το κρινουμε? :/

Woh, αυτο και αν ηταν ασυναρτητο ξεσπασμα. Και ειλικρινα δεν εχω ιδεα απο που προεκυψε. Μερικες φορες με ξαφνιαζει οχι οτι δε ξερω τους αλλους αλλα το οτι δε θα καταφερω να μαθω ποτε τον εαυτο μου ;ρ
Oh well... Yποθετω οτι φταιει η διαρκης εξελιξη που υπαρχει στον καθεναν μας, οποτε ετσι δε θα με βαρεθω ποτε ;ρ

Μεχρι λοιπον να σταματησω να προσποιουμαι οτι διαβαζω συνεχεια (;ρ) κ να ξαναγραψω...

Ξερεις πως με αγαπας:*

Everyone has a secret...Well, i hope they didn't.

Το τελευταιο διαστημα λογω δουλειας και επερχομενης εξεταστικης, εχω περασει απειρο χρονο με το να διαβαζω αμετρητα post στα διαφορα sites της Spartz Network. Και σημερα ημουν στο Six Billion Secrets και καποια στιγμη πραγματικα ηθελα να κλεισω την οθονη και να αρχισω να ουρλιαζω. Το μονο που διαβαζα ηταν για ανορεξικες κοπελες, για ανθρωπους που αυτοτραυματιζονται συστηματικα, για αποπειρες αυτοκτονιες, για ανθρωπους που εχουν κακοποιηθει σωματικα κλπ,κλπ,κλπ.
Τι στο καλο παει τοσο απελπιστικα λαθος στον κοσμο που ζουμε? Ποτε οι ανθρωποι εγιναν τοσο απιστευτα δυστυχισμενοι ωστε να μην εχουν δυναμη να παλεψουν? Ποτε ακριβως αρχισε αυτη η μανια του να κακοποιεις το ιδιο σου το σωμα για να σταματας να νιωθεις... η ακομα χειροτερα ακριβως για να νιωσεις κατι?
Ενταξει δε ζω σε φυσσαλιδα, ουτε σε καποια χρωματιστη, ονειρικη, δικη μου πραγματικοτητα. Ξερω οτι ο καθενας εχει τα προβληματα του, λιγοτερο η περισσοτερο σημαντικα. Αλλα πραγματικα με τρομαζει αυτη η νοοτροπια που εχει πλημυρισει τους ανθρωπους. Νεους ανθρωπους, εφηβους η λιγο μεγαλυτερους. Πως μπορει ενας ανθρωπος στα 16 του να θελει να αυτοκτονησει επειδη θεωρει οτι η ζωη του ειναι τελειωμενη? Κανονικα η ζωη του δε θα επρεπε καν να εχει αρχισει!!!
Απλα στο μυαλο μου υπαρχουν μονο "γιατι" αυτη τη στιγμη. Για ποιο λογο να νιωθει ετσι ενα παιδι-γιατι παιδια ειναι ακομα σε αυτη την ηλικια!

Ισως φταιει το πως ζουν σημερα οι εφηβοι. Υπερβολικα γρηγορα, υπερβολικα βιαστικα... Βιαζονται να αφησουν πισω τους την παιδικη τους ηλικια, να μεγαλωσουν, να χασουν την οποια αθωοτητα τους εχει απομεινει. Σημερα θεωρησαι αποτυχημενος αν δεν εχεις κανει sex στα δεκαπεντε! Οταν γεννηθηκα εγω, στα δεκαπεντε τα παιδια επαιζαν ακομα κυνηγητο και ποδοσφαιρο στις πλατειες. Ποσο τεραστια διαφορα νοοτροπιας και σταση ζωης υπαρχει αναμεσα σε μολις δυο γενιες...

Δε ξερω, δε βγαζει τιποτα νοημα στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη. Νιωθω απιστευτα θλιμενη για ολους αυτους τους ανθρωπους που νιωθουν ετσι. Ελπιζω να βρουν δυναμη μεσα τους και να σταματησουν να αυτοκαταστρεφονται.
Και ακομα περισσοτερο ελπιζω να μην ακολουθησουν αυτο το δρομο ακομα περισσοτερα, ακομα πιο νεα παιδια..

Αν και φοβαμαι οτι αυτο θα γινει.

Μein Gott, ich hasse unsere Gesellschaft!

Is it over or what???

Ακομα μια χρονια φτανει στο τελος της. Θυμαμαι το αντιστοιχο περσινο ποστ, για την ακριβεια θυμαμαι τις τελευταιες ωρες του 2009 και τις πρωτες μερες του 2010, οταν το μονο που με ενοιαζε απο την χρονια που μολις ειχε μπει ηταν στο τελος της να την θυμαμαι ως μια χρονια που γενικα τα οσα θα γινοντουσαν θα ειχαν καποια λογικη.
Και σημερα, την τελευταια μερα του 2010, απλα συνηδειτοποιω ποσο αισιοδοξη ημουν γιατι... Oh, well! Nothing makes sense to me :p Aλλα δε πειραζει, συνειδητοποιησα οτι ως ανθρωπος που λειτουργει κυριως με βαση το συναισθημα και οχι την λογικη, ποτε η ζωη μου δε θα καταφερει να μην ειναι γεματη απο περιεργες, αλλοκοτες, καταστασεις που μετα απο λιγο καιρο δε θα καταλαβαινω γιατι φερομουν ετσι οταν τις ζουσα ;ρ

Think of it long enough to make a memory.
Εχω την αισθηση οτι το 2010 διερκησε πολυ παραπανω απο 365 μερες. Πραγματικα, νομιζω οτι εγιναν τοσα πολλα πραγματα που οταν προσπαθω να τα σκεφτω ολα, απλα το μυαλο μου υπερφορτωνεται και αρνειται να συνεργαστει ;ρ
Και εγω πρεπει να διαλεξω τωρα υποτιθεται μονο 10? :/ Ποσο απειρως δυσκολο παιζει να ειναι αυτο? ;ρ Μμμ οκ, για να δουμε...

1. Childhood's friendships are always important. Οσο και αν εχουν αλλαξει πλεον οι προτεραιοτητες σας, παντα μπορεις να μιλας με απιστευτη ανεση για τα παντα σε καποιον που μεγαλωσατε μαζι. Και πραγματικα συγκινηθηκα οταν ειδα την Εφη, που στο μυαλο μου ειναι παντα το 5χρονο κοριτσακι με το οποιο παιζαμε στο δημοτικο, να βαφτιζει τον γιο της.
2. Για ενα αρκετα σημαντικο διαστημα στην αρχη του 2010 με ειχε πιασει μια τρομερη κριση εκνευρισμου με τον Παυλο και προσπαθουσα να σταματησω να του μιλαω. Και θεωρω απιστευτα σημαντικη την 10η Μαρτιου γιατι ηταν η μερα που αποφασισα οτι οχι, τελικα ειναι υπερβολικα αγαπημενος μου ανθρωπος ωστε να σταματησω να τον ανεχομαι ;ρ
3. 01/06/2010. Finally, after all that waiting! I won't write much about that, it's a way too personal moment. Just yours and mine :)
4. Τα γενεθλια της Αγαθας, που τα γιορτασαμε ξενυχτωντας στην παραλια κατω απο τα (ανυπαρκτα λογω του αθηναικου ουρανου) αστερια. Και καπως ετσι εσβησε ενας ακομα ευσεβης ποθος απο τα things to do μου ;ρ
5. Γενικα ηταν μια χρονια που δεθηκα περισσοτερο με καποιους ανθρωπους. Κυριως με την Ναταλια, αλλα και με την Κριστυ και τον Αλεκο. Και χαιρομαι για αυτο.
6. Μετα απο πολυ καιρο που ειχαμε μια επικοινωνια μονο χαρη στις γιορτες, τα Χριστουγεννα και τα γενεθλια μας, ξαναρχισα να κανω πολυ παρεα με την Αρριανα. Και περασα τις πιο ξεγνοιαστες, χαρουμενες και αστειες μερες των τελευταιων μηνων στην αγαπημενη Θεσσαλονικη οταν πηγα να την δω. Γνωρισα απιστευτα συμπαθητικους ανθρωπους, συναντησα και παλι τον Ανδρο, την Κοννι και τον Παλπινο, χορεψαμε στην μεση της Εγνατειας, πηγαμε σε ολα τα παρτυ που διοργανωνονταν στο Αριστοτελειο εκεινες τις μερες, καταπατησαμε τον νομο κλεβοντας γαλα απο τον Τζον, και γενικα θυμηθηκα γιατι λατρευω αυτην την πολη.
7. Το Comicdom, που τα τελευταια χρονια εχει καταφερει να εξασφαλισει μονιμη θεση σε αυτες τις λιστες ;ρ Γιατι καθε χρονια βλεπω γνωστους που μοιραζονται την αγαπη μου για τα comics, γιατι οτι αγοραζουμε εχει κ σκιτσακι απο τον εκαστοτε δημιουργο του και γιατι ο Τασος παντα μου δινει καποιο απ τα εξαφανισμενα πλεον comics της giganto :ρ
8. Καποια στιγμη κατα τη διαρκεια της καλοκαιρινης εξεταστικης ειχα παθει ολοκληρωτικο κρασαρισμα. Ειχα να βγω απο το σπιτι αρκετες μερες λογω διαβασματος, δε μπορουσα να φαω με τιποτα λογω της ζεστης, και φυσικα γκρινιαζα για ολα τα παραπανω. Και ο Γιωργος με αυτην την απιστευτη ηρεμια που εχει, και την βοηθεια μερικων επιτραπεζιων και σπιτικου παγωτου της μαμας του, με εκανε να τα ξεχασω ολα αυτα.
9. Ως φαν της σειρας, δε θα μπορουσα να μην θεωρω αλησμονητης σημασιας γεγονος το serial finale του Lost. It's the end of an era. Για πρωτη φορα μετα απο αρκετα χρονια δεν προσμενω το τελος Ιανουαριου ωστε να ξεκινησει ακομα ενας κυκλος επεισοδιων του και μου λειπει αυτο :/
10. Μια πραγματικα, πραγματικα, πραγματικα ωραια μερα ηταν στις 24 Νοεμβριου. Οταν τιποτα δε φαινοταν να πηγαινει καλα, ολοι (δηλαδη εγω, η Ιωαννα, η Ναταλια και ο Ηλιας) ειχαμε αγχος και στεναχωριομασταν για διαφορα θεματα και ομως εκεινη την ημερα, καθισμενοι στον κηπο του 6 D.O.G.S. δεν μπορουσαμε να σταματησουμε να μιλαμε. Και χωρις καποιον ιδιεταιρο λογο, απλα επειδη ημασταν μαζι και χαιρομασταν για αυτο <3

See You at the Movies.... Not ;p
Στο θεμα των ταινιων φετος εχω υποπεσει σε τεραστιο fail. Δεν βγηκαν αρκετες που να μου τραβηξουν το ενδιαφερον, δε πηγα καν στις Νυχτες Πρεμιερας, αλλα και αρκετες απο οσες βγηκαν και ηθελα να τις δω απλα δε καταφερα να τις παρακολουθησω. Και κυριως εβλεπα ταινιες προηγουμενων ετων. Οποτε αυτες που αγαπησα ηταν οι...

1. Wristcutter: A Love Story, τοσο ομορφο που το ερωτευτηκα αρκετα πριν τελειωσει.
2. Kick-Ass, γιατι ειναι αστειο, εξυπνο και γεματο αναφορες στην pop κουλτουρα.
3. Toy Story 3 γιατι καταφερε να με κανει να αισθανθω και παλι 6 χρονων.
4. Inception. Οταν το blockbuster αγαπησε την ποιοτητα
5. Mister Lonely. Τρομακτικα ομορφη.
6. The Kids Are Alright, η πιο feel good ταινια που ειδα φετος.
7. Nine. Ηταν η πρωτη ταινια που ειδα το 2010 στο cinema και απολαυσα το καθε δευτερολεπτο των τραγουδιων της.
8. Sherlock Holmes, το αγαπησα χωρις καποιο συγκεκριμενο λογο ;ρ
9. Blues Brothers, μονο κ μονο για το απιστευτο στυλ της ;ρ
10. Mister Nobody, γιατι ολοι περναμε τη φαση που ανησυχουμε για το αν καναμε σωστες επιλογες.

So yeah, we are ready for the shows!
Εκτος απο τις ταινιες, δε θελω να σκεφτομαι καν το ποσο λιγο ασχοληθηκα με cd :ρ Αλλα! Μπορει να μην εδωσα καθολου σημασια σε στουντιο, τυποποιημενες εκδοσεις των τραγουδιων (;ρ) αλλα τιμησα με το παραπανω τις συναυλιες ;ρ Ειδα διαφορους καλλιτεχνες με την ευγενικη χορηγια των ραδιοφωνικων σταθμων της πολης, αφου κερδιζαμε με την Αγαθα παντου προσκλησεις (νια νια ζηλεψτε ;ρ) κ καποιους τους πληρωσα κιολας, αμε ;ρ
Απολαυσαμε λοιπον και Δρογωση, και Ιωαννιδη, και Παυλιδη, και Μουζουρακη, και Κοτσιρα, και Πασχαλιδη και αρκετους ακομα, αλλα εγω απο ολα τα live που ειδα ξεχωρισα αυτα:

1. Subways. Για τις επομενες τρεις μερες ειχα ενα χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο μου.
2. Maraveyas Illegal. Απλα πιστευω οτι ειναι ο πιο χαρισματικος μουσικος επι σκηνης που εχω δει ποτε μου. Τρομερη ενεργεια και για εμενα προσωπικα ειναι εγγυημενο οτι θα περασω καλα στις εμφανισεις του.
3. Ο Δεληβοριας στο Metro. Γιατι ειναι ο Φοιβος, και τον αγαπω. Τοσο απλα.

Read, people, read!
Το μονο πραγμα που δε μπορει να με κατηγορησει κανενας, ειναι οτι δε διαβασα βιβλια φετος ;ρ

1. Box Office Poison, ενα graphic novel που πρεπει να διαβασουν ολοι οσοι αγαπουν τα comics
2. Trinkets, τα comics συναντουν τα διηγηματα και φτιαχνουν μαζι ενα απο τα αγαπημενα μου βιβλια για φετος.
3. A Long Way Down, απλα μου θυμισε γιατι θεωρω τοσο ταλαντουχο τον Honbry
4. Last Chance Saloon, γιατι το εχω δηλωσει, η Keyes ειναι μια απο τις ενοχες απολαυσεις μου ;ρ
5. Freedom του Jonathan Franzen. Δε θα πω τιποτα, διαβαστε το για να κρινετε μονοι σας.

Γενικα δεν ηθελα να το γραψω αυτο το ποστ. Το εκανα κυριως για χαρη της παραδοσης του μπλοκιδιου, και του Παυλου, του Αλεξη και της Μελινας που τους αρεσει να τα διαβαζουν ;ρ
Απλα δε θεωρω οτι τελειωνει μια χρονια. Ισως γιατι τις τελευταιες μερες βρισκομαστε ετσι και αλλιως σε διαρκη φαση αλλαγων. Απλα σκεφτομαι πως ξεκινησε αυτη η χρονια και πως τελειωνει και με εντυπωσιαζει το ποσο διαφορετικα ειναι τα πραγματα, κυριως στις σχεσεις μου με τους αλλους. Και με το οτι δεν μπορω να ειμαι σιγουρη για το τι θα γινει αυριο. Ποτε δε μπορεις να εισαι φυσικα, αλλα ποτε δεν εχω ξανανιωσει τοσο αβεβαιη για το μελλον. Και οσο περιεργο και αν ακουγεται αυτο, δε με τρομαζει. Χρειαζομαι μια μεταβαση σε κατι νεο, ολοι την χρειαζομαστε.

Οποτε 2011, ελα. Δε φοβαμαι το τι θα συμβει γιατι ξερω πως οτι και να γινει θα το ξεπερασουμε. Στηριζοντας ο ενας τον αλλον. Οπως και τωρα δηλαδη :)

Σσσσσ.....Ακου.... Το λεει και ο Φοιβος.






Ξερεις πως με αγαπας :*

Αν θες μείνε λίγο ακόμα, μέχρι το πρωί

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
Και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
Και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
Και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια
και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου
Και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου,
τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς, και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου
ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου,
το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω
γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου
γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω
άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακατάλυτο
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα,
Τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ερωτα μου για εσενα

^^ Αυτο υποτιθεται οτι ειναι ενας μονολογος απο το "Λαχταρω" της Sarah Kane , αλλα επειδη ειναι ακομα πιο μεγαλος στην πραγματικη του εκδοχη, καποιους στιχους που δε μου αρεσουν τους αγνοησα ;ρ
(Μμμμ ξερω, δε μεταφερω σωστα τα κειμενα αλλα τεσπα ;ρ)
Το διαβαζα χθες στο τρενο, στο αποσπασμα που ειχα γραψει καποια στιγμη στην ατζεντα μου, κ απλα σκεφτομουν το ποσο περιεργα ειναι τα παντα στις ανθρωπινες σχεσεις.
Βασικα γιατι οι περισσοτεροι νομιζουν οτι πρεπει να γινει κατι ιδιεταιρο για να δεθεις με καποιον? :/

Εγω με κανεναν απο τους πολυ σημαντικους ανθρωπους στη ζωη μου δεν εχω ζησει κατι συγκλονιστικο μαζι. Με ολους τους εχω αρχισει να μιλαω για τελειως ακυρους λογους.
Οταν γνωρισα τον Γιωργο ημασταν οι μονοι που προσεχαμε την ταινια που επαιζε στο σπιτι της Αννας και καθοταν αρκετα κοντα μου ωστε να σχολιαζουμε τις σκηνες.
Με την Ιωαννα περιμεναμε σε μια ατελειωτη ουρα για την εγγραφη στη σχολη και για να μη βαριομαστε αρχισαμε να μιλαμε.
Οταν πηγαινα Α λυκειου το σχολειο μας συμμετειχε σε ενα προγραμμα ανταλλαγης μαθητων. Με την Εμμα λοιπον γιναμε φιλες απλα επειδη φιλοξενουσε και εκεινη μια Ιταλιδα στο σπιτι της και αρχισαμε να μιλαμε στις εκδρομες που τους πηγαιναμε.
Με την Αγαθα γνωριστηκαμε σε μια χαζη συναντηση ενος φορουμ και ημασταν μονο 5 ατομα οποτε δε μπορουσα να μη της μιλησω ακομα κ αν ηθελα να την αγνοησω. Τον Παυλο τον γνωρισα επισης στο ιδιο φορουμ κ ο μονος λογος που βγηκαμε για πρωτη φορα real life ηταν επειδη τον ειχε κατασυμπαθησει η Αγαθα-εγω ημουν σε περιοδο που αν και μιλαγαμε με εκνευριζε ;ρ.
Με την Ζαννα και την Εφη που ειναι παιδικες μου φιλες, ουτε καν θυμαμαι πως καναμε παρεα, λογικα θα μοιραζομασταν τις πλαστελινες μας η κατι εξισου χαζο ;ρ
Ο Christopher μου ηταν ψιλοαδιαφορος και του φερομουνα με τυπικη ευγενεια οταν βγαιναμε ολοι μαζι μεχρι που βρεθηκαμε να παιζουμε κρυφτο σε ενα τεραστιο εμπορικο κεντρο του Oberhausen και μπηκαμε και οι δυο σε να μαγαζι με διακοσμητικα και μας αρεσαν ακριβως τα ιδια αντικειμενα.

Και ουτε μετα εγινε κατι σημαντικο. Απλα τους συμπαθησα (ουτε καν, συνηθως τους περισσοτερους τους αντιπαθησα η μου ηταν αδιαφοροι και στην συνεχεια απλα τους ομουν μεχρι να τους συμπαθησω τελικα ;ρ) και αρχισαμε να κανουμε παρεα. Να βγαινουμε για καφε. Να διαφωνουμε για βιβλια. Να συζηταμε για ταινιες. Να βαζουμε ο ενας στον αλλον μερικα απο τα αγαπημενα μας τραγουδια. Να τσακωνομαστε γιατι δεν μας αρεσαν αυτα τα τραγουδια. Να δημιουργουμε εναν τελειως ιδιεταιρο, δικο μας τροπο επικοινωνιας -oooh, welcome inside joke- που οι αλλοι δε καταλαβαινουν. Να γκρινιαζω εγω και αυτοι να με ανεχονται ;ρ

Ουτε δραματα, ουτε καβγαδες, ουτε κεραυνοβολες φιλιες, ουτε υποσχεσεις παντοτινης αγαπας και αλληλοκατανοησης. Απλα ενα πρωι, συνηθως αρκετο προς πολυ καιρο απο την στιγμη που τους γνωρισα, ξυπνησα και ηξερα οτι τους θελω στη ζωη μου.
Και παρολο που για τους περισσοτερους ξερω οτι λογικα θα ειμαστε φιλοι για πολλα πολλα χρονια, δε με νοιαζει. Σημερα, τους αγαπαω και αυτο ειναι που εχει σημασια.
Με το αυριο θα ασχοληθω οταν αυτο ερθει :)


P.S. Οταν το ξεκινησα σκοπευα να γραψω περισσοτερο γενικα για σχεσεις απο το να αναφερω προσωπικα βιωματα αλλα επειδη η Ελενη αρχικα και ο Θοδωρης μετα μου στελναν μηνυματα για το τι θα γινει το βραδυ, εχασα καθε οιρμο σκεψης οποτε κατεληξε ετσι ;ρ

P.S. 2. Αναρωτιεμαι αν εστω και ενας ανθρωπος που να γνωριζω εχει ζησει μια τοσο απλη αλλα ταυτοχρονα ουσιαστικη σχεση οπως αυτη του μονολογου :/

Ξερεις πως με αγαπας:*

Come as you are.

Ανανεωμενο το μπλοκιδιο. Νεα εμφανιση, νεος τιτλος... Μμμμμμ (οοοοοοκ :ρ)
Ηθελα μια αλλαγη. Χωρις ιδιεταιρο λογο, δεν ενιωθα την δραματικη αναγκη να αλλαξω σελιδα στην ζωη μου or something. Απλα λατρευω τις μικρες, ασημαντες αλλαγες που σε κρατουν σε εγρηγορση ωστε να μη βαριεσαι. Γιατι εχω κ την κακη συνηθεια να βαριεμαι ευκολα ;ρ
Και o νεος τιτλος απλα περιγραφει κατι που συζηταγαμε πριν μερικους μηνες με τον Γιωργο. Ολα τα πραγματα που κανουμε, απ το να δουμε μια ταινια η το να βγουμε εξω, εως το να ασχολουμαστε με καποιο χομπι, ολα τα κανουμε για να "σκοτωσουμε" ευχαριστα την ωρα μας, μεχρι να κανουμε κατι αναγκαιο. Και διαλεγουμε ανθρωπους να την περασουμε μαζι τους ακριβως γιατι μας κανουν να νιωθουμε καλα.
Δε ξερω αν βγαζει νοημα, ημασταν ελαφρως ζαλισμενοι απο υπερβολικη καταποση κοκκινου κρασιου οταν το λεγαμε κ δε θυμαμαι ολες τις λεπτομερειες :ρ
Απλα στο μυαλο μου την εχω συνδιασει με αυτη τη κουβεντα τη συγκεκριμενη φραση γιαυτο κ μου αρεσει πολυ ;ρ

Τωρα, υπαρχουν πολλα πραγματα που εχουν γινει το τελευταιο διαστημα και αξιζουν αναφορα.
Και δε θα πω τιποτα για κανενα απο αυτα.
Προσεχως θα γινει κ αυτο.
Definitely... Maybe.

Αλλαγη σχεδιου, θα πω ενα μονο απο ολα αυτα τα σημαντικα γεγονοντα :ρ
Σημερα ολοκληρωσαμε με τον Παυλο το εικοστο τριτο κεφαλαιο του Beside You In Time.!
*Ενα δακρυ συγκινησης αργοκυλα στο μαγουλο μου*
Νιωθω σαν τον αγαπημενο μου Thompson που προσπαθουσε επι πεντε χρονια να τελειωσει το Habibi κ το καταφερε πριν λιγες βδομαδες!

Στελνω νοερες, νυσταγμενες αγκαλιες

Ξερεις πως με αγαπας :*

Angel of Music, guide and guardian! Grant to me your glory!

Xθες ηταν μια ατελειωτη, ατελειωτη, ατελειωωωωτη μερα. Μετα απο ενα εξαωρο δουλειας, πηγα στην Αγαθα για μεσημεριανο φαγητο. Και αφου φαγαμε φτιαξαμε απο μια αξιοσεβαστου μεγεθους κουπα ζεστη σοκολατα και αραξαμε στο κρεβατι της βλεποντας επεισοδια του How I Met Your Mother( Σ.τ.Ρ.: αυτο ηταν, σε ολα τα μελλοντικα ποστ θα αναφερεται ως H.I.M.Y.M., απλα εχω σιχαθει να γραφω ολοκληρο τον τιτλο σε καθε νεα αναρτηση :ρ) αγκαλια με τα μπισκοτα. Και μετα ηρθε ο Παυλος και γυρισαμε στην δουλεια να με βοηθησει να κολλησουμε αυτοκολλητα με το τηλ του καταστηματος σε 3500(!) φυλλαδια της εταιρειας, ο καλος μου. Και απλα φυγαμε απο εκει στις 22.40, για το ονομα της Σιφ!!!

Ενταξει, δεν ηταν τοσο τραγικα οσο ακουγεται. Ειχαμε ανοικτο τον υπολογιστη και μιλαγαμε και ηταν πολυ ωραια. Και ακουγαμε μουσικη. Ολο το απογευμα.

Και σημερα, στις 6.30 το πρωι που εφυγα απ το σπιτι μεσα στη βροχη, νυσταζοντας, χωρις να χω πιει καφε, η πρωτη μου κινηση ηταν να ανοιξω οχι την ομπρελα-αφου ετσι κ αλλις ποτε δεν κραταω ανοικτες ομπρελες οταν βρεχει- αλλα το mp3 μου. Και αργοτερα στην Diverso που καταφυγαμε με την Τζοτζο για αυτον τον πολυποθητο καφε, παρατωντας το μαθημα, καθομασταν και ακουγαμε τραγουδια του Φοιβου. Και οταν πηγαμε στα Jumbo μαζι με τον Ηλια κ την Μαρια να παρουμε ενα αρκουδακι στην Νατασα, κ εγω επεμεινα να παμε στους διαδρομους με τα σχολικα για να παρω τετραδιο για τα γερμανικα, εριξα στο καλαθι κατι συνδετηρες που τους διακοσμουσαν οι μουσικες νοτες, ενθουσιασμενη μαζι τους.
Ακομα και τωρα που καθομαι και γραφω, μου κρατανε παρεα οι Arctic Monkeys.

Και απλα σκεφτομαι ποσο σημαντικη ειναι η μουσικη στη ζωη μου. Συνηθως το ξεχναω. Γιατι παντα ημουν περισσοτερο ενθουσιασμενη με τις ταινιες, κ τα comics, και τα βιβλια, και τα fanfictions, και τις περιεργες, αστειες συζητησεις που εχω κατα καιρους με τους φιλους μου, που απλα δε προσεχω οτι η μουσικη ειναι συνεχεια και αυτη καπου εκει γυρω. Οτι δε μπορω να κανω τιποτα χωρις να εχω ανοικτο το ραδιοφωνο η το windows media player, οτι ακομα κ οταν βλεπω μια ταινια δινω μεγαλη σημασια στο soundtrack της.

Ποια ακριβως μουσικη ομως? Γιατι σιγουρα δεν ειμαι απ τους ανθρωπους που "ακουνε τα παντα, αληθεια σου λεω!". Για την ακριβεια, απλα αντιπαθω αυτην την εκφραση. Μου φαινεται αδιανοητο. Εχω την κακια συνηθεια να πιστευω πραγματικα οτι η μουσικη που ακους κ οι ταινιες που βλεπεις και τα βιβλια που διαβαζεις δεν υπαρχουν απλα για να γεμισεις ευχαριστα τον χρονο σου. Οτι ουσιαστικα μπορουν να φανερωσουν πολλα, μικρα πραγματα για τον χαραχτηρα σου.

Ισως γιατι την θεωρω αρρηκτα δεμενη με τα συναισθηματα. Aν ενα τραγουδι με κανει να νιωσω κατι εντονο, τοτε θα το αγαπησω χωρις να με νοιαζει η τεχνικη δομη του, ουτε ποσο περιπλοκη ειναι η μελωδια του, ουτε αν εχει ψαγμενους sτιχους. Και αυτο μπορει να μου το προκαλεσουν σχετικως διαφορετικα ειδη μουσικης ως να σημειο, αλλα σε καμια περιπτωση δε μπορω να καταλαβω πως γινεται να σε συγκινουν δυο εκ διαμετρου αντιθετα μουσικα ειδη.

Αλλα πραγματικα με ξαφνιαζει το ποσο μπορει να σε επηρεασει ενα τραγουδι. Η ενταση των συναισθηματων που μπορει να σου μεταδωσει, η ηρεμια που σου χαριζει το να ακους ενα αγαπημενο τραγουδι οταν εισαι ταραμενος. Και το ποσα μπορεις να συνδεσεις με την μουσικη. Καταστασεις, κουβεντες, ανθρωπους, στιγμες... Και ακουγοντας την, να τα ξαναζεις ολα απ την αρχη.
The power of music, you see.

Kαι οταν τα λογια απλα δε μπορουν να περιγραψουν τιποτα παραπανω...



Ξερεις πως με αγαπας:*

Αποσπασμα απο το ημερολογιο μιας groupie, part 1

Θα το εξομολογηθω δημοσιως. ΔΕΝ μου αρεσει ο ηχος της κιθαρας. Η τουλαχιστον, δε μου αρεσει ιδιεταιρα ο ηχος της κιθαρας οταν ειναι το μονο οργανο που ακουγεται σε ακτινα πεντε χιλιομετρων. Εχω ξοδεψει απειρες ωρες απ τη ζωη μου ακουγοντας πιανο και βιολι, και αργοτερα τσελο, αλλα με την κιθαρα παντα ειχα προβλημα. Ακομα και σημερα που εχω συμβιβαστει μαζι της ( ας μπορουσα να κανω και αλλιως, εχει καταφερει να επικρατησει η ατιμη) συνεχιζω να προτιμω τα υπολοιπα οργανα που απαρτιζουν ενα αξιοπρεπες rock συγκροτημα- βλεπε drums :ρ

Βεβαια μπορει εμενα να μη με συγκινει, αλλα οι περισσοτεροι φιλοι μου την λατρευουν!
Ο Στελιος για παραδειγμα εχω την υποψια οτι θα παντρευοταν την δικια του αν μπορουσε :ρ
Και οπως καθε κιθαριστας που σεβεται τον εαυτο του, εχει περασει την διαδικασια δημιουργιας συγκροτηματος. Πολλες φορες :ρ

Ξεκινησε με τους Hallowed Fate, που πρεπει να ειχαν αλλαξει συνθεση γυρω στις 3 η 4 φορες- δε θυμαμαι ακριβως. Περσι ειχε καποια παραλληλα project και τον Φεβρουαριο που αρχισε να μιλαει περισσοτερο με τον Παυλο δημιουργηθηκαν οι Saints VS Omen. Αυτο πραγματικα μου αρεσε, αλλα ειχαν ολοκληρωθει μονο 2 τραγουδια. Το ενα απο αυτα, το αγαπημενο Missing, ακομα και σημερα συνεχιζει να αποτελει τον υπερηφανο ηχο κλησης του κινητου μου :ρ
Απο τοτε εως και το φετινο καλοκαιρι πραγματικα δεν εχω ιδεα για τις μουσικες του περιπετειες γιατι ειτε ημασταν σε περιοδο που δεν πολυσυμπαθιομασταν (συμβαινει συχνα αυρο :ρ) ειτε απλα δε μιλαγαμε λογω των 1000 διαφορετικων πραγματων που κανουμε καθημερινα :ρ
Αλλα ειμαι στην ευχαριστη θεση να ανακοινωσω οτι πριν λιγο καιρο δημιουργηθηκαν οι Ιn Valid <3>

Οι Ιn Valid αποτελουνται απο τους δυο προαναφερθεις αγαπημενους καλλιτεχνες μας, τον Νικο, εναν φιλο του Παυλου που ανελαβε τα ντραμς, και τον Σταυρο, συγκατοικο/κολλητο του Στελιου στην μακρινη και βροχερη Αγγλια.Την περασμενη βδομαδα λοιπον καταφερα να τους δω σε προβα και το αποτελεσμα ηταν κατι παραπανω απο ικανοποιητικο :D

*inside joke mood on*
Ta τραγουδια ειναι ως επι το πλειστο διασκευες διαφορων αγαπημενων τραγουδιων, (με μια μικρη αδυναμια στην δισκογραφια του Παυλιδη :ρ) αλλα πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω ποιο ειναι αυτο το περιεργο κομματι με τιτλο "Ασημενια Σφηκα" που επιμενουν να παιζουν καθε φορα :/
Eνω θα μπορουσαν να λενε στην θεση του για παραδειγμα την Ασημενια Σφαιρα, σνιφ.
*inside joke mood off*

logo by JoJo Ⓡ​

Bεβαια εχουν μια ταση να μην ικανοποιουν απολυτα τις επιθυμιες του φανατικου κοινου τους, αφου εξορησαν απο την set list διαφορα τραγουδια που μας αρεσαν :'(
Αλλα οταν παιζουν τοσο ωραια τον Βροχοποιο πως να μην τους αγαπησεις??? <3>

Για περισσοτερες λεπτομεριες, παραθετω αποσπασμα απο την Reapedia:

In Valid: Ταλαντουχο Aθηναικο συγκροτημα που σχηματιστηκε το καλοκαιρι του 2010. Εχουν ηδη αποκτησει ενα μικρο και αφοσιωμενο κοινο, κυριως αναμεσα στους φοιτητες τους Παντειου Πανεπιστημιου.

Συνθεση:
Στελιος-κιθαρα, φωνητικα
Παυλος- πληκτρα, φωνητικα
Νικος- ντραμς
Σταυρος- μπασο.

ΕP:
"In Valid"
1)Ταξιδιάρα Ψυχή
2)Βροχοποιός
3)Ρόδες
4)People are strange
5) Song 2

See Also:
In Valid live review: Υπο κατασκευη

Ξερεις πως τους αγαπας :*

Slowly breaking through a daylight

Ειμαι απο τους ανθρωπους που τους αρεσει να κοιταζουν τα αστερια. Δεν ξερω να αναγνωριζω ουτε εναν αστερισμο, απλα τα κοιταω και σκεφτομαι διαφορες αγαπημενες αναμνησεις και νιωθω ομορφα.
Και στεναχωριεμαι απιστευτα που στην Αθηνα δεν μπορουμε το βραδυ να διακρινουμε τον εναστρο ουρανο απο τον καταιγισμο του νεφους κ του ηλεκτρικου φως που πλημυριζει την πρωτευουσα.
Χθες λοιπον εκανα κατι που ηθελα εδω και μερικα χρονια.
Με αφορμη τα σημερινα γενεθλια της Αγαθας περασαμε ολο το βραδυ σε μια παραλια. Με ολο τον απαραιτητο εξοπλισμο φυσικα -βλεπε ψαθες, πετσετες, φαναρακια με κερι, σανγκρια, μπυρες, finger food, κιθαρες etc.
Και αναμεσα στο αναμα των γενεθλιων κεριων πανω σε muffins, νυχτερινες βουτιες στη θαλασσα, χαζολογημα και προσπαθεις να κοιμηθω παρα την κιθαρα που δε σταματουσε λεπτο να βγαζει νοτες ακριβως διπλα στο κεφαλι μου, καθομουν ξαπλωμενη και κοιταγα τον ουρανο.
Καποια στιγμη μαλιστα θυμηθηκα κ αυτο το διαλογο
Clementine: Show me which constellations you know.
Joel: Um... oh... I don't... know any.
Clementine: Show me which ones you know!
Joel: Okay... okay... oh! There's Osidius.
Clementine: Where?
Joel: Right there... see? Sort of a swoop and a cross, Osidius the Emphatic.
Clementine: You're full of shit, right?
Joel: Nope. Osidius, right there, swoop and cross.
απο την πιο αγαπημενη μου ταινια ολων των εποχων <3 και αφου το ειπα στον Παυλο για λιγα λεπτα δημιουργουσαμε δικους μας ασχετους αστερισμους :ρ
Καποια στιγμη αποκοιμηθηκα διπλα στην Ιωαννα για μιση ωρα αλλα ξυπνησα απο το κρυο κ την ελλειψη ανθρωπου διπλα μου που θα μπορουσα να αγκαλιασω :ρ
Οποτε απλα αποφασισα να παραιτηθω απο την προσπαθεια και να απαγγειλω στην Ιωαννα τους πρωτους στιχους της Σονατας του Σεληνοφωτος, δεδομενου οτι το φεγγαρι βρισκοταν ακριβως απο επανω μας εκεινη τη στιγμη :ρ

Παντως παρα το κρυο, το γεγονος οτι σημερα το πρωι που εφθασα σπιτι διαπιστωσα οτι ειχα αμμο στο μεγαλυτερο ποσοστο του δερματος μου, την ελλειψη υπνου και μερικες ατυχες στιγμες που δε θα μπω στον κοπο να τις αναφερω γιατι απλα εκνευριζομαι με το να τις σκεφτομαι, ηταν ενα πολυ ωραιο βραδυ :)

Να το ξανακανονησουμε-για καποια βραδια μετα απο δυο τρια χρονια κατα προτιμηση, ειναι αρκετα κουραστικο για να γινεται πιο συχνα :ρ

Ξερεις πως με αγαπας:*